Kompleks stacyjny Kolei Retyckich w Bergün (Bravuogn) jest obszerny. To jedna z bardziej reprezentacyjnych budowli w całym miasteczku.

Jednak kasa i poczekalnie zajmują ledwie ułamek przestrzeni. Trochę jeszcze pochłania informacja turystyczna. Resztę kubatury zagospodarowano najsłuszniej , jak można było: na muzeum kolei. Muzeum Kolei Retyckich, a właściwie ich jednego, nad wyraz atrakcyjnego odcinka z Thusis do Sankt Moritz. Mowa o Kolei Albula (Albulabahn) poprowadzonej tunelem pod przełęczą Albula i otwartej 111 lat temu ?  w 1903 roku.

Nowe i nowoczesne

Muzeum jest nowe ? otwarto je zaledwie w 2012 roku, rok przed 110 rocznicą. Jest to muzeum nowoczesne ? nie zbieracze więc, a ekspozycyjne, multimedialne. Jest tu trochę prawdziwych eksponatów z epoki, koncepcja jednak oparta jest na obrazie i słowie. Przedmioty, świadkowie ponad stuletniego funkcjonowania kolei wpisują się w szerszą opowieść. Spodobało mi się już przy kasie: za bilet służy tekturowy kartonik ? bilet na pociąg. Kto dziś pamięta jeszcze takie bilety? Kartonik jednak zachowuje się całkiem współcześnie: otwiera bramkę do muzeum.

Kolejka jakich mało

Parter piętrowego budynku zajmuje ogromna ruchoma makieta kolei Albula wykonana w skali 1:45. To dzieło życia Bernharda Tarnutzera, pasjonata, który budował ją latami, nim znalazła miejsce na stacji w Bergün. Na zajmującą ogromna salę ekspozycję składają się połączone torowiskiem makiety dworców, tuneli, wiaduktów i całej kolejowej infrastruktury, wpisanej w alpejski krajobraz. Po torach kursują modele pociągów z lat 50. i 60. ubiegłego wieku. A wszystko odtworzone z taką dbałością o szczegół, że gdyby ze zdjęć wyciąć gapiów i zaplecze techniczne muzeum, można by mieć wątpliwość, czy przedstawiają one zabawkę, czy rzeczywistość.

Eksponaty i komputery

Piętro zajmuje około 600 autentycznych eksponatów kolejowych wkomponowanych w multimedialną prezentacje opowiadającą o trudzie budowy kolei przecinającej Alpy Retyckie oraz o walce z przyrodą o jej utrzymanie. Obok nowoczesne zabawki: każdy zwiedzający może się wcielić w rolę maszynisty (wcale nie tak łatwo prowadzić wirtualny pociąg w górę i w dół ze stałą prędkością 50 km/h) lub dyżurnego ruchu (wcale nie tak łatwo upilnować by jadąc po jednym torze wirtualne składy nie powpadały na siebie).

Samotna lokomotywa

Muzeum nie towarzyszy kolejowy skansen. Na bocznicy stoi tylko jedna lokomotywa z 1923 roku. Za to latem, od czerwca do końca sierpnia w każdą niedzielę można wyjechać zabytkowym składem do stacji Preda u wylotu tunelu Albula, by zejść ścieżka dydaktyczną opowiadającą o historii budowy kolei Albula. Taki spacer zajmuje około 2-2,5 godziny (o wycieczce opowiadam w osobnym artykule).

Przeczytaj także...

Bergün. Wzdłuż torów i wiaduktów kolei Albula

Autorka: Anna Ochremiak

Zejście – według drogowskazów – zajmuje dwie godziny. Ale to sam marsz. Trzeba zarezerwować trochę czasu na rozglądanie się po okolicy, czytanie informacji na tablicach i na czekanie, aż na wiadukt wjedzie jakiś pociąg… Wszak to jest największą atrakcją tej wycieczki.

Alpy Retyckie. Przełęcz Albula Koleją Retycką

Autorka: Halina Puławska

Kolej Albula należy do najpiękniejszych linii kolejowych na świecie, najpiękniejszych pod względem konstrukcyjnym. Jej budowa była ogromnym wyzwaniem dla budowniczych: wymagała pokonania ogromnej różnicy poziomów, przekroczenia rzek i wąwozów, przebicia się przez skały.

Preda. Spojrzenie w głąb tunelu Albula

Autorka: Anna Ochremiak

Między Preda (1789 m n.p.m.) na północy a Spinas (1815 m n.p.m.) na południu przekopano się przez główny grzbiet Alp Retyckich. Powstał tunel – poprowadzono go nieco na zachód od przełęczy – którego najwyższy punkt znajduje się na wysokości 1820 m nad poziomem morza.

Poczytaj więcej o okolicy:

Preda. Spojrzenie w głąb tunelu Albula

Bergün. Wzdłuż torów i wiaduktów kolei Albula

Mattertal. Koleją żelazną z Visp do Zermatt

Ruinaulta. Pociągiem przez kanion Przedniego Renu