Jeszcze nie tak dawno miejsce po dawnej starówce mogło budzić jedynie tęsknotę za tym, co przestało istnieć. Dziś spod hałd ziemi wyłoniły się ruiny starych kamienic, bruki uliczek i chodniki, a część obiektów twierdzy została odrestaurowana.
Dziś Gorzów znów zwrócił się twarzą ku rzece. A jednym z ważniejszych przedsięwzięć w ostatnich latach – rewitalizacja bulwaru na prawym brzegu Warty.
Postać symbolizuje pracowitość mieszkańców miasta, woda – życiodajne siły płynącej przez nie rzeki – Warty. U stóp kobiety siedzi trójka dzieci, które trzymają symbole najważniejszych dziedzin życia dawnego Landsbergu
O tej przeszłości miasta przypomina kilka budynków, dawnych magazynów. Między innymi ten parterowy, przy Placu Solnym, blisko dawnego portu. Niestety, był bardzo zaniedbany. Może coś się zmieniło?
Ławeczkę z pomnikiem wybitnego niemieckiego kompozytora doby baroku Georga Philippa Telemanna ustawiono tu w 2010 roku, w roku obchodów 750-lecia powstania miasta. Poczytać o nim można na tablicy koło ratusza.
Lubuska miejscowość Długie leży nad dwoma jeziorami. Lipie – o powierzchni 170 ha jest najgłębsze (do 42 m) w województwie lubuskim. Znacznie mniejsze jest jezioro Długie. Nad pierwszym z nich działa centrum nurkowania.
Przez ogromny i pieknie odnowiony rynek w Bytomiu Odrzańskim kroczą dwie postacie. Mężczyzna idzie na miękkich nogach, dopija jeszcze resztkę piwa. Wspiera się na ramieniu kota w butach. Kot jest skupiony, poważny, ma zadanie do wykonania: prowadzi pijanego gościa do domu.
Po śmierci papieża chętnie nadawano Janowi Pawłowi II przydomek Wielki. Pierwszy użył go kardynał Angelo Sodano w homilii, jaką wygłosił podczas żałobnej mszy na placu św. Piotra w niedzielę 3 kwietnia 2005 (dzień po śmierci Jana Pawła II).
Na teren kościelny, dawniej cmentarz wchodzimy przez bramę w kamiennym murku. Co do dokładnego datowania kościoła we wsi Niwiski są jakieś wątpliwości, bo nie znaleziono o nim dostatecznie dawnych zapisków w annałach. Cóż z tego: widać, że stary.
Wieś Weissig, bo tak nazywała się przed wojną, w 1939 roku zamieszkiwało 233 mieszkańców. Gospodarowali w sumie na około 500 hektarach, drugie tyle zajmował majątek ziemski. Teraz gospodarowania prawie nie widać, między nieużytkami dostrzeżemy tylko niewielkie skrawki pól.