Fogarasz
Droga Transfogaraska, dzieło dyktatora
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Droga Transfogaraska, po rumuńsku Transfăgără?an. To droga, która przecina serpentynami góry Fogarskie zwane też Fogaraszem (Mun?ii Făgăra?). A na mapie to po prostu droga krajowa DN7C w Rumunii.
Wspina się ona na wysokość 2017 m n.p.m., by tunelem przebić się z północy na południe (albo odwrotnie) prze najwyższe pasmo Karpat Południowych. W dodatku robi to miedzy dwoma najwyższymi szczytami tych gór ? Moldoveanu (2544 m n.p.m. ) i Negoiu (2535 m n.p.m.). Droga łączy Siedmiogród z Wołoszczyzną, a dokładniej z jej wschodnią częścią zwaną Muntenia (dawna polska nazwa to Multany).
Od północy
Na północy zaczyna się w pobliżu miejscowości Cârtisoara, gdzie mniej więcej w połowie drogi między Sybinem a Braszowem odchodzi od główniejszej drogi DN1. Mija wspomnianą sympatyczną wioskę, schronisko i stację kolejki linowej poniżej wodospadu Bâlea, a potem pnie się serpentynami aż do polodowcowego jeziora Bâlea. Kolejka łączy te dwa miejsca. Powyżej droga wpada do najdłuższego w Rumunii (884 m) tunelu i wypada już po południowej stronie gór. Zanim to się stanie warto zatrzymać się na obszernym parkingu, wokół którego kwitnie nastawiony na turystów handel. Z naturalnego, zawieszonego nad doliną progu skalnego roztacza się bardzo ładny widok na wspomniane jezioro, otaczające je szczyty, dwa schroniska, a przede wszystkim na serpentyny drogi Transfogarskiej. Widać ją jak na dłoni, bo północne stoki gór pozbawione są już na tej wysokości lasu.
Od południa
Południowa strona jest nieco mniej widokowa, bardziej zalesiona. Zresztą ? na południe od Fogaraszu nie ma już specjalnie gór, a wołoskie równiny. Najważniejszymi przydrożnymi atrakcjami są zapora i zalew na rzece Argeş (pisanej czasem po polsku Ardżesz). Tama ma wysokość 160 metrów, a ukończono ją w 1965 roku. Powstałe po spiętrzeniu wody malownicze jezioro Vidraru ma około 14 km długości i cieszy się ogromną popularnością wśród turystów i wczasowiczów. W pobliżu zapory znajdują się ruiny zamku Poienari, który w XV w. należał do Włada Palownika (Vlad ?epe? ), luźnego pierwowzoru Drakuli. Droga Transfogaraska kończy się na południu w Pite?ti. Cała trasa ma 150 km, ale ciekawy jest przede wszystkim przejazd przez góry. Ale uwaga ? droga otwarta jest od połowy czerwca do połowy września. W pozostałym czasie przejazd może być niemożliwy z powodu śniegów.
Dzieło zaniepokojonego wodza
Droga Transfogaraska została zbudowana przez wojsko w latach 1970-74. Kosztowała majątek i co najmniej 38 istnień ludzkich. Tyle podano oficjalnie. Rumunią rządził wtedy niepodzielnie Nicolae Ceauşescu. Gdy w 1968 r. wojska Układu Warszawskiego najechały na zbuntowaną Czechosłowację, odmówił udziału w ataku, wycofał wojska z ćwiczeń układu, próbował poluźnić więzy ze Związkiem Radzieckim, zwracał się ku Jugosławii, ku Zachodowi, ku Chinom. W tej sytuacji obawiał się także sowieckiej inwazji. Droga miała pomóc mu w szybkim transporcie wojsk z północy kraju w okolice stolicy. Na wszelki wypadek. Dziś jest jedną z najbardziej malowniczych samochodowych tras w Karpatach.
Warto wiedzieć
Wyżej niż szosą Transfogaraską można wjechać w Rumunii tylko drogą zwaną Transalpina (DN67C). Wspina się ona na przełęcz Urdele, na wysokość 2145 m n.p.m. przecinając z północy na południe Góry Parâng. Nie jest ona utrzymywana zimą i nie cała jej nawierzchnia jest asfaltowa.
Dodaj komentarz