Ferrara
Delikatna i subtelna, piękna i racjonalna
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Adelardi i Torelli
Kontrolowane było naonczas przez zaciekle rywalizujące ze sobą możne patrycjuszowskie rody Adelardi i Giocoli (gwelfowie) oraz Salinguerra i Torelli (gibelini). Po niedoszłym do realizacji planie pogodzenia Adelardi i Torelli drogą małżeńską finalnie odziedziczył je sąsiedni ród Estensi w osobie kondotiera Arco vel Azzolino d’Este (Azzo VI d’Este). Z dalszych walk wewnętrznych tegoż stulecia wyszedł w latach 40. zwycięsko Azzo Novello (Azzo VII d’Este). Początkiem XIII wieku Ferrara przyjęła de facto formę signorii miejskiej. Jako Signore di Ferrara e di Este kierował Azzo Novello miastem od 1215 do 1222 oraz od 1240 do 1264 roku. Ponieważ ród Este nosił tytuł markizów, dotyczący nieodległej weneckiej miejscowości tego samego imienia, tj. Este między Padwą a Rovigo, stworzone przez nich państwo niezbyt prawidłowo nazywane bywa także markizatem (Marchesato di Ferrara). Poza Ferrarą krok po kroku ekspandowało ono inter alia na Modenę i Reggio nell’Emilia.
Pojmać watażkę
W dobie zmagań gwelfów i gibelinów Azzo VII d’Este, stronnik tych pierwszych, objął w 1256 roku przywództwo krucjaty przeciwko Ezzelino III da Romano, gibelińskiemu feudałowi z Treviso i sojusznikowi cesarza, oskarżonemu o herezję i eo ipso 1254 ekskomunikowanemu przez papieża Aleksandra IV. Kondotier ten, znany ze szczególnej nawet na miarę swej epoki brutalności i okrucieństwa, zdążył uprzednio subordynować sobie sporo obszarów północno-wschodnich Włoch (Trento, Belluno, Vicenza, Verona, Bassano, Padova, Brescia). W wydanej mu krwawej bitwie pod Cassano d’Adda, rozegranej 16 września 1259 roku a zakończonej wygraną ligi gwelfickiej, Azzo Novello pokonał i wziął do niewoli Ecelino da Romano (który dziesięć dni później zmarł nie pogodziwszy się z Kościołem).
Współgospodarz soboru
Lojalność względem nominalnego kościelnego suwerena zasadniczo utrzymywali następcy Azzo VII d’Este. Jego wnuk Obizzo II d’Este, senior Ferrary od 1264 roku, jako też rzeczonej Modeny od 1288 oraz Reggio nell’Emilia od 1289 roku, na którym kończy się w dziejach Ferrary era komunalna a oficjalnie zaczyna signoria i od którego miasto pełniło funkcję już stałej siedziby Domu Este, mianowany został przez Ojca Świętego kapitanem generalnym oraz obrońcą Państwa Kościelnego. Ze zdaje się specjalnie wielką estymą przyjmował w Ferrarze papieży Niccol? III d’Este (Marchese di Ferrara, Modena e Reggio 1393?1441). Rządzona przezeń Ferrara była 1438 miejscem obrad trwającego od 1431 do 1445 roku kościelnego soboru powszechnego (Concilio di Basilea, Ferrara e Firenze).
Ducato di Ferrara, Modena e Reggio
Nieślubny syn Mikołaja, Borso d’Este, otrzymał w 1452 roku (nawiasem mówiąc w tym samym roku przyszedł w Ferrarze na świat działający potem we Florencji wielki reformator religijno-polityczny kaznodzieja Girolamo Savonarola) od cesarza Fryderyka III Habsburga w lenno Modenę i Reggio jako pierwszy ich diuk, ażeby po długich staraniach uzyskać w 1471 roku od papieża Pawła II także inwestyturę Ferrary (Duca di Ferrara, Modena e Reggio). Tym samym esteńskie dominium awansowało o jeden stopień w monarchiczno-arystokratycznej hierarchii i z markizatu stało się księstwem (Ducato di Ferrara, Modena e Reggio). W XIV?XV wieku poważne dlań zagrożenie generowała ekspansywna Wenecja (Guerra di Ferrara 1308?1309 & Guerra di Ferrara 1482?1484). Druga i bardziej znana z nadmienionych wojen, zwana też Guerra del Sale czyli Wojną Solną, podjęta została przez Najjaśniejszą Republikę w porozumieniu z papieżem Sykstusem IV celem dokonania rozbioru Ferrary. Estensi uzyskali wtedy wszak pomoc ze strony Neapolu, Florencji i Mantui, dlatego też po wycofaniu się papieża z wojny musiała Serenissima zadowolić się jeno salinami w Polesine z miastem Rovigo. Diukiem Ferrary był wonczas przyrodni brat Borso d’Este, a to Ercole I d’Este, władający nią od 1471 do 1505 roku.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz