Urokliwe miasteczko o egzotycznie brzmiącej nazwie Drohiczyn leży nad Bugiem, na Podlasiu. I mało kto wie, że jest jednym z czterech miast w Polsce (obok Gniezna, Krakowa i Warszawy), w których odbywały się królewskie koronacje.

Miasto założyli Rusini, zapewne pod przywództwem jakiegoś Drohicza, na początku XI wieku. Miało bronić ich ziem przed wypadami Jaćwingów.

Jagielloński złoty wiek

W sto lat później z okładem, w 1253 książę halicki Daniel Romanowicz koronował się tu na króla Rusi. Dodajmy ? jedynego w historii. Wkrótce Drohiczyn wszedł w skład ziem polskich. Miasto rozkwitło pod panowaniem Jagiellonów. W 1498 r. król Aleksander Jagiellończyk nadał mu prawa miejskie na prawie magdeburskim, a w 1513 roku król Zygmunt Stary utworzył województwo podlaskie ze stolicą w Drohiczynie. Pozostał nią aż do trzeciego rozbioru w 1795 roku. Położone na szlaku handlowym z Rusi do Europy miasto miało duży port rzeczny, 70 karczm, 9 młynów, a słynęło z doskonałych szkół dla szlacheckiej młodzieży (także żeńskiej u benedyktynek!).

Letnisko i plenery

Dziś w Drohiczynie mieszka 2 tys. osób, czyli tyle, co pięć wieków temu, w czasach największej świetności. Ze względu na malownicze położenie miasteczko ma przede wszystkim charakter letniskowy, chętnie na plenery zjeżdżają tu artyści. Znajdują tu się trzy kościoły, w tym katedra (bo Drohiczyn jest siedzibą biskupa) i cerkiew prawosławna. Biskupstwo ma metrykę i starą, i w miarę nową. W roku 1597 utworzono tutaj filię diecezji pińskiej. Natomiast w 1991 roku papież Jan Paweł II powołał diecezję drohiczyńską, a kościół p.w. Trójcy Świętej ustanowił katedrą. Muzeum katedralne gromadzi wiele naprawdę ciekawych eksponatów.

Od strony wody

Wieże drohiczyńskich świątyń ładnie się malują na tle zieleni, gdy spoglądamy na nie od strony rzeki. Na przykład z przeprawy przez Bug uruchomionej na nowo w tym samym miejscu, co przed wiekami, albo z kajaka. Warto też wiedzieć, że w Drohiczynie jest jedyne w Polsce muzeum kajakarstwa gromadzące ponad 100 przedmiotów, w tym 20 kajaków, z których najstarsze pochodzą z lat 50. XX wieku. Są także kajaki z żaglami i silnikami. Z góry zamkowej, na której stał dawny ruski gród, przepięknie maluje się zakole Bugu i zielony, niski, lewy brzeg rzeki.

Przeczytaj także...

Mielnik. Biała dziura w ziemi, czyli kopalnia kredy

Autor: Krystian Miczka

Kopalnia była w Mielniku od co najmniej XVI wieku, co wiemy ze źródeł historycznych świadczących o wydobywaniu tu kredy. Mieszańcy mówią, że była tu „od zawsze”, a wiele mielnickich rodzin związanych jest z praca w kopalni od pokoleń.

Niemirów. Nad Bugiem, przy samej granicy

Autorka: Anna Ochremiak

Trudno sobie dziś wyobrazić, że przed laty Niemirów był tętniącym życiem miastem z przywilejem na dwa targi w tygodniu i kilka jarmarków. Bogactwo czerpał wtedy z położenia nad Bugiem, ważnym traktem handlowym, którym ku morzu płynęły wszelkie dobra.

Mielnik. Kredowa dziura i rezerwat Uszeście

Autorka: Anna Ochremiak

Istnieje teoria, że nazwa ws od ruskiego słowa „mieł”, co znaczy „kreda”. Nazwa ta znajduje uzasadnienie. Tradycja wydobycia tego surowca sięga tu XVI wieku, a istniejący dziś zakład wydobywczy jest jedyną czynną odkrywkową kopalnią kredy w Polsce.

Poczytaj więcej o okolicy:

Mielnik. Biała dziura w ziemi, czyli kopalnia kredy

Korycin. Ser koryciński i święto truskawki

Kopna Góra. Tu leżą powstańcy listopadowi

Choroszcz. Letni domek Branickich