Meteory
Klasztory zawieszone ponad ziemią
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
„Obowiązkowym” miejscem zwiedzania w czasie pobytu w Grecji kontynentalnej są fantastyczne formy skalne – Meteory (Μετέωρα, Metéora). Wznoszą się ponad miasteczkiem Kalampaka. Tuż pod Meteorami rozciąga się amfiteatralnie wieś Kastraki.
Do Meteorów prowadzi wijąca się droga asfaltowa. Okrąża ona cały zespół klasztorny zbudowany na szczytach Metéory. To miejsce odwiedziłam już kilka lat temu, być może coś tam się zmieniło.
Z dna jeziora
Te formy skalne osiągają wysokość do 540 metrów. Powstały w wyniku odkładania się osadów rzecznych na brzegach wielkiego jeziora. Miliony lat temu pokrywało ono równinę Tesalii. Obecny wygląd skał powstał w wyniku parcia płyt tektonicznych i erozji powodowanej przez rzekę Pinios. Na skutek różnych zjawisk tektonicznych, pojawiła się wielka szczelina między górami Olimpu i Ossy. Z czasem przekształciła się ona w dolinę Tembi. Tędy znalazły odpływ do Morza Egejskiego, wody pokrywające Tesalię. Pozostałości dawnej delty przekształciły się w unikatowy kompleks skalny.
Unoszące się w powietrzu
Nazwa Meteory pochodzi od czasownika „meteorizo” co oznacza „unosić się w powietrzu”… i tak też te skały wyglądają. Skojarzyły mi się one ze skałami w Adršpachu. Tu na szczytach skalnych wież stoją niezwykłe prawosławne klasztory (monastyry) zaliczane do najpiękniejszych na świecie.
Tysiąc lat pustelniczego życia
Jaskinie zamieszkiwali pustelnicy w X wieku. Pierwszym eremitą był Barnaba. Zamieszkał w jednej z jaskiń w 985 roku. Podobno w połowie XIV wieku, mnich Atanazjusz ( św. Atanazy) z góry Athos założył pierwszy z monastyrów Megalou Meteorou, czyli Wielki Meteor. Podanie mówi, że mnich ten wzbił się na grzbiecie orła na szczyt skały i zaczął budować tam klasztor. Budowa trwała bardzo długo, bo niemal trzysta lat. Wszystkie materiały budowlane wnoszono po drabinkach sznurowych, a wyżej wciągano w koszach. Zanim ukończono ten monastyr, na sąsiednich skałach powstały 23 inne. Zaraz po śmierci św. Atanazego, serbski władca Jan Paleolog założył habit mnicha i przyjął nowe imię – Joazaf. Jego osoba przyciągnęła do klasztorów wielu mnichów.
Okres największego rozkwitu w Meteorach przypadł na czasy sułtana Sulejmana Wspaniałego. W tym czasie w klasztorach działał malarz Teofan Kreteńczyk.
Trudne czasy
Pod koniec XVII wieku, klasztorny zapał trochę minął. Budowle wzniesione mniej solidnie zaczęły popadać w ruinę i rozpadać się. Zawirowania historyczne po powstaniu greckim i kłótnie przeorów też przyczyniły się do upadku. Na początku XIX wieku na klasztory napadały wojska Alego Paszy – tyrana z Epiru. Dużym ciosem dla klasztorów była migracja Greków z Azji Mniejszej – w latach dwudziestych XX wieku rząd przejął wiele majątków klasztornych na potrzeby imigrantów. Największy upadek klasztorów nastąpił w połowie XX wieku. Mieszkało w nich tylko kilkunastu mnichów. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku miejsce to stało się ogromną atrakcją turystyczną.
Popularny cel wycieczek
Do dzisiaj przetrwało tylko osiem klasztorów, ale przewodniki podają niespójne informacje: w jednych czytałam, że sześć z nich jest zamieszkanych (dwa żeńskie i cztery męskie), w innych, że cztery. Niektóre są udostępnione turystom: św. Warłaama, Wielki Meteor (Przemienienia Pańskiego), Roussanos i św. Stefana. Do monastyrów zbudowano schody, aby umożliwić zwiedzanie. Są to prawdziwe muzea sztuki bizantyńskiej. Znajdziemy w nich piękne ikony, stare manuskrypty, niepowtarzalne mozaiki i freski i wiele innych eksponatów.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz