Norymberga
Fara, czyli kościół św. Sebalda

Podczas nalotów alianckich w końcowej fazie II wojny światowej kościół uległ znacznym zniszczeniom. Ocalała jednak większość późnogotyckich kamiennych reliefów oraz bogaty wystrój wnętrza.
fot: Cezary Rudziński
Norymberga. Fara, czyli kościół św. Sebalda
Po wojnie kościół odbudowano i w 1957 r. dokonano jego ponownej uroczystej konsekracji.
Uwaga! Materiał został zamieszczony w naszym portalu już ponad rok temu.
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!

Kościół św. Sebalda w Norymberdze pierwotnie był romańska farą górnej części Starego Miasta. Znany już w XII w., był wtedy pod wezwaniem św. Piotra i św. Katarzyny Aleksandryjskiej.

W latach 1225-30 i 1273 przekształcony został w dwuchórową, trójnawową romańską bazylikę z transeptem, wzorowaną na katedrze w Bambergu. Na początku XIV w. (1309-50) dobudowano do niej wczesnogotyckie nawy boczne i kaplice, a także dwie bramy z bogato zdobionymi portalami. Przy czym w miejscu kultu pochowanego tam, późniejszego świętego Sebalda, powstał (1361-71) trójnawowy chór wschodni zbudowany w stylu tak zwanego gotyku parlerowskiego. Jego nazwa pochodzi od nazwiska nadwornego budowniczego i rzeźbiarza cesarza Karola IV, Petera Parlera (1222-1399), który tworzył w Pradze (katedra św. Wita, kaplica św. Wacława, rzeźbiarskie zdobnictwo Wieży Mostowej itp.), ale także w innych miastach cesarstwa.

Legenda o patronie

Sebald, pustelnik i misjonarz, żył na przełomie X i XI w. Był on prawdopodobnie również proboszczem w Norymberdze i należał do ruchu dewocyjnego, pragnącego uwolnić Kościół od wpływu szlachty. Już za życia czczony był za dokonywanie ?cudownych uzdrowień?. Przypisywane są mu także inne ?cuda?, m.in. zamienienie kostek lodu w rozpalone żarna i nawrócenie heretyka.

Po jego śmierci, od połowy XI w., legendy te przyciągały do Norymbergi licznych pielgrzymów, przyczyniających się do rozwoju gospodarczego  miasta. Św. Sebald stał się  jego patronem i duchowym obrońcą przed władzą burgrabiego, a w 1425 r. został kanonizowany. Jeżeli chodzi o świątynię, której został patronem, to w XV wieku m.in. podwyższono jej wieże zachodnie do obecnej wysokości. Podczas nalotów alianckich w końcowej fazie II wojny światowej kościół uległ znacznym zniszczeniom. M.in. zawalił się cały dach, sklepienie nad chórem oraz obie wieże. Przepadły m.in. gotyckie malowidła w ambicie chóru wschodniego z czasów Karola IV.

Posągi, nagrobki, sakramentarium

Ocalała jednak większość późnogotyckich kamiennych reliefów oraz bogaty wystrój wnętrza. Po wojnie kościół odbudowano i w 1957 r. dokonano jego ponownej uroczystej konsekracji. Z najcenniejszych detali wyposażenia zachowały się m.in. dwie figury Madonny z Dzieciątkiem z XIV i XV w., św. Krzysztofa z 1442 r. oraz św. Katarzyny z około 1320 r. A przede wszystkim późnogotycki nagrobek św. Sebalda oraz trzy dzieła Wita Stwosza, który po zakończeniu prac nad Ołtarzem Mariackim w Krakowie i innych zleceń Polsce, osiadł w 1496 r. w Norymberdze, gdzie zmarł w 1533 r. Ponadto XIV-wieczne sakramentarium i witraże.

To co zachowało się, stanowi prawdziwe skarby tutejszej architektury i sztuki sakralnej. Wymienić warto sześć romańskich i gotyckich portali wejściowymi do kościoła. Przede wszystkim Trzech Króli wewnątrz niewielkiej kruchty w nawie południowej. Nazwę zawdzięcza on scenie Pokłonu Trzech Króli na bocznych ścianach kruchty, z postaciami ich i Marii z Dzieciątkiem. Przepiękny jest Portal Panieński ze stojącymi pod baldachimem arkady figurami Marii z Dzieciątkiem i patrona kościoła św. Sebalda jako pielgrzyma trzymającego w lewej ręce model kościoła.

Tajemnice portali

A także zdobiące ościeża portalu figury Panien Mądrych i Panien Głupich, wykonane przez nieznanego z imienia rzeźbiarza, nazywanego Mistrzem Świętej Katarzyny ? figury znajdującej się wewnątrz kościoła. Podobnie zachwyca Portal Sądu Ostatecznego z jego sceną wypełniającą tympanon, z postaciami Chrystusa Sędziego adorowanego przez Marię i Jana Chrzciciela. Oraz kopie figur świętych Katarzyny i Piotra, których oryginały są wewnątrz kościoła i w Germańskim Muzeum Narodowym (Germanisches Nationalmuseum ? GNM) w mieście. Warte obejrzenia jest także zdobnictwo portali: Św. Heleny i Maryjnego.

Czytaj dalej - strony: 1 2

Poczytaj więcej o okolicy:

 
Dodaj komentarz
(Dozwolone typy plików: jpg, gif, png, maksymalny waga pliku: 4MB.)
(wymagany, niepublikowany)
Wszystkie materiały zamieszczone na naszym portalu chronione są prawem autorskim. Możesz skopiować je na własny użytek.
Jeśli chcesz rozpowszechniać je dla zysku bez zgody redakcji i autora – szukaj adwokata!
Zamknij