Kijów
Kozacy w Muzeum Hetmaństwa
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Jak czytam w informacji w jednej z gablot, poświęcone jest „historii ukraińskiej, kozackiej państwowości XVII-XVIII wieków, a także ukraińskich walk wyzwoleńczych w latach 1917-1921”. W kilku salach na parterze i piętrze oraz prowadzącej na nie klatce schodowej, znajduje się mnóstwo obrazów, rzeźb, kopii dokumentów, fotografii itp. poświęconych tym okresom w dziejach Ukrainy. Wyeksponowani są zwłaszcza wspomniani Iwan Mazepa i Pawło Skoropadski. Trochę w ich cieniu pozostaje Bohdan Chmielnicki, chociaż pojawia się na niektórych obrazach, także współczesnych.
Historia… Polski
Sporo uwagi poświęcono także mniej znanym hetmanom oraz bohaterom walk o niepodległą Ukrainę w trakcie i po I wojnie światowej. W wielu przypadkach muzealna prezentacja związana jest również z naszą historią. Na dużej mapie w jednej z sal przedstawiono zasięg państwa ukraińskiego za czasów hetmaństwa Bohdana Chmielnickiego w latach 1648-57. Sięga ono w niektórych okresach na zachodzie po Bielsk (Podlaski), Lublin i Jarosław. Obejmuje m.in. Chełm, Przemyśl i Zamość. Na południu nie tylko Użhorod i Mukaczewo na Rusi Zakarpackiej, ale także mołdawską Suczawę. Na północy białoruskie obecnie m.in. Brześć, Pińsk i Mozyrz, sięgając po rosyjski Briańsk. Na wschodzie zaś poza rzekę Doniec.
W ekspozycji poświęconej Iwanowi Mazepie czytam jego skróconą i trochę wybiórczą biografię. Wiadomo, że w naszej historii odegrał on kontrowersyjną rolę, jako sojusznik króla Stanisława Leszczyńskiego, ale przede wszystkim szwedzkiego Karola XII. Przez Rosjan znienawidzony jest dotychczas jako „zdrajca”, gdyż będąc w służbie cara Piotra I, zmienił front. Nie biorą oni jednak pod uwagę faktu, że nastąpiło to dopiero w roku 1705, gdy poznał plan likwidacji Hetmanatu i włączenia ziem ukraińskich do Rosji.
Warto tu przyjść
W jego muzealnej biografii czytam m.in., że uczył się m.in. w Kijowie, Warszawie, Paryżu i Padwie, a także w Niemczech i Holandii. Podkreślono, że po studiach służył w latach 1659-63 na dworze polskiego króla Jana II Kazimierza jako pokojowiec. Dobrze mówił po polsku, łacinie, francusku, włosku, tatarsku i w paru innych językach. Znał też cerkiewnosłowiański. Opisana jest jego służba u hetmana Prawobrzeżnej Ukrainy Petra Doroszenko. A następnie awans w 1687 r. na hetmana, dzięki poparciu rosyjskiego księcia Golicyna. I jego działalność w tym charakterze oraz udział w wojnie północnej, w której poniósł, wraz z Karolem XII, klęskę w bitwie pod Połtawą 27 czerwca 1709 roku.
To zakończyło jego karierę, zmarł bowiem jeszcze w tym samym roku, 21 września, w Benderach na emigracji w Mołdawii. Odnotowano też, że Jan Kazimierz odznaczył go orderem Orła Białego, a car rosyjski orderem Św. Andrzeja Apostoła.
Warto wiedzieć
Wiele informacji dotyczących Polski znaleźć można również w innych opisach muzealnych eksponatów oraz postaci. Są one w języku ukraińskim i angielskim. Jest to dosyć ciekawe muzeum, warte odwiedzenia przez tych, którzy interesują się historią oraz jej prezentacją z ukraińskiego punktu widzenia.
Dodaj komentarz