Mantua
Dzieje państwa Gonzagów
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
W północnych Włoszech, na Nizinie Padańskiej, administracyjnie w regionie Lombardia, usadowione jest pięćdziesięciotysięczne obecnie miasto Mantua (Mantova).
Leży ono u dość charakterystycznego dla konturów szpicu tej krainy na południowym wschodzie werżniętego pomiędzy od północy Veneto a Emilię-Romanię na południu, nieopodal granic z tymi regionami.
Stolica prowincji
Dziś stolica padańskiej prowincji swego imienia, stanowiło ono w przeszłości stolicę własnego państwa, jednego z wielu na Półwyspie Apenińskim. Przez historiografię włoską zwane są one państwami przedzjednoczeniowymi (stati preunitari). Niewielkie obszarowo, acz zamożne i ważkie na politycznej scenie Włoch, od szesnastego stulecia w randze księstwa, osiągnęło ono szczyty swej świetności pod rozciągniętymi na kilkaset lat rządami arystokratycznego rodu Gonzagów. Miasto kwalifikowało się naonczas do przodujących ośrodków włoskiego eo ipso europejskiego renesansu i na tym też gruncie zadeklarowano je w 2008 roku jako Światowe Dziedzictwo Ludzkości (Mantova, Sabbioneta).
Od strony wody
Miasto z trzech stron opasane jest sztucznymi jeziorami zasilanymi przez wody płynącej tędy rzeki Mincio, głównego wylotu jeziora Garda tudzież ostatniego lewostronnego dopływu Padu. Akweny te, od swego usytuowania noszące nazwy Lago Superiore, Lago di Mezzo i Lago Inferiore, czyli Jezioro Górne, Jezioro Średnie i Jezioro Dolne, utworzono w XII wieku jako element obronnej konfiguracji miasta (citt?-fortezza). W przeszłości istniało jeszcze czwarte jezioro, Lago Paiolo, obmywające Mantuę od południa i w praktyce czyniące z niej wtedy wyspę (jezioro to zostało osuszone w połowie XVIII wieku, czym inter alia zyskano tereny pod późniejszą rozbudowę miasta).
Dziś, w centro stolico fizycznie jest więc jakby półwyspem, naszpikowanym zabytkowymi budynkami z cegły dającej im czerwonawy połysk. Wypełnione jest przez na ogół renesansowe albo barokowe kościoły, przez surowe kwadratowe wieże cywilne z Torre dell’Orologio, przez stare domy mieszkalne i pałace na czele z Palazzo Ducale. To kompleks rezydencjonalny z jakimś pół tysiąca pokoi i apartamentów na około 34 000 m kw., istnym miastem w mieście, kiedyś jednym z najbogatszych tego przeznaczenia obiektów w Europie. Wreszcie z architekturą militarną związaną z niegdysiejszą rolą miasta także jako potężnej twierdzy znanej z oblężeń. Mantua od swych jeziornych rozlewisk, wdzięcznie przeglądając się w lustrze wody, oraz od schodzących ku niej zielonym nizinnym łąkom, prezentuje się rzecz jasna najokazalej.
Wśród Ziem Matyldy
Miejsce owo, nieco wysklepione względem szeroko okalających je kiedyś bagien, zamieszkane było wprzódy przez Etrusków. Od jednej z postaci w ich mitologii, Mantusa, władcy świata pozagrobowego, ma pochodzić nazwa Mantui. Inna teoria wiąże jej etymologię z grecką prorokinią imieniem Manto. W antycznej wsi Andes tuż na południowy wschód od miasta ujrzał światło dzienne w 70 roku dawnej ery rzymski poeta Wergiliusz (lokalizacja identyfikowana od XIII wieku z Pietole, dziś część gminy Borgo Virgilio). Około roku tysięcznego Mantua dostała się w ręce możnego rodu z Canossy, u końca wczesnego średniowiecza jednego z najpotężniejszych feudałów włoskich (Conti di Mantova).
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz