Noto
Miasto w barokowej odsłonie
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Następny plac – Piazza Municipio (Plac Miejski) jest najbardziej majestatyczny. To przy nim po jednej stronie stoi olbrzymi gmach ratusza – Palazzo Ducezio. Po przeciwnej stronie – na szczycie stoku – wznosi się gmach katedry, do której prowadzą szerokie schody, oflankowane zielonymi żywopłotami, „łagodzącymi” różnicę poziomów. Pałac Ducezio (nazwa pochodzi od imienia założyciela miasta) został zaprojektowany przez Vincenzo Sinatrę w 1746 r., dla którego inspiracją były XVII-wieczne francuskie pałace. Od projektu do wybudowania pałacu minęło 90 lat. Dopiero w 1830 r. stanęła dolna część fasady, z jońskimi kolumnami i dwudziestoma łukami, a górna z trzynastoma prostokątnymi oknami – 100 lat później, w połowie XX wieku. Wewnątrz, szczególnym osiągnięciem jest owalna Sala Lustrzana w stylu Ludwika XV.
Do św. Corrado i Matki Boskiej Łaskawej
Budynek katedry pw. św. Mikołaja (San Nicola) tworzy odrębny obraz sceniczny; imponująca, szeroka fasada z dwiema wysokimi dzwonnicami (jedna z zegarem, druga z dzwonem), między którymi umieszczone są rzeźby Giuseppe Orlando z końca XVIII w., przedstawiające czterech ewangelistów. Budowę świątyni rozpoczęto w 1696 r., a zakończono w 1703 roku – roku ufundowania nowego Noto. Oryginalne – fasada i wnętrze przechodziły wiele zmian i nowych aranżacji wprowadzanych w XVIII wieku przez Vincenzo Sinatrę czy Rosario Gagliardiego oraz w wieku XIX. Spowodowało to architektoniczne dysonanse i eklektyzm stylowy budowli. Szczególnie nieszczęśliwy los spotkał kopułę katedry. Podlegała błędnym zmianom i uzupełnieniom tak niekorzystnym, że 1996 r. zawaliła się, rujnując wnętrze kościoła, niszcząc autentyczną polichromię. Była wielka afera. Tę katastrofę poprzedziły uszkodzenia wywołane trzęsieniem ziemi w 1990 r.
Odbudowa katedry, z użyciem materiałów i techniką stosowaną w XVIII wieku trwała 10 lat, a prace głównie ikonograficzne trwają. W białym wnętrzu znajdziemy elementy współczesnego wystroju: freski w bębnie kopuły wykonane przez rosyjskiego malarza Olega Supereko, Chrystus Pantokrator w absydzie Bruna d’Arcevia Marche oraz, w bocznych nawach odrestaurowane, uratowane z katastrofy stare dzieła sztuki, jak: chrzcielnicę polichromowaną z XVIII w. czy polichromowaną marmurową płaskorzeźbę Matki Bożej Łaskawej (z XVI wieku). Warto przyjrzeć się tej Matce, bo spotykane w wielu kościołach, piękne nad wyraz są sycylijskie Madonny. W drewnianym sarkofagu pokrytym srebrną folią katedra przechowuje relikwie patrona miasta św. Corrado Confalonieri. Sceny z jego życia wyrzeźbione są na brązowych drzwiach w portalu centralnym (wykonane przez sycylijskiego rzeźbiarza Giuseppe Pirrone w 1982 r.), a statua tego świętego stoi w pobliżu ogrodów publicznych.
Przez place i ulice
Poprzeczna od Corso Vittorio Emanuele, pnąca się w górę uliczka Via Nicolaci z barokowymi pałacami ma najwspanialszy pałac Noto, rezydencję barona Giacomo Villadorata. Największy z pałaców, z 48. pokojami, 3. cysternami i budynkami gospodarczymi zamieszkana była przez barona i trzy inne osoby. To już robi wrażenie, ale największe wywołuje fasada tego pałacu pochodzącego z połowy XVIII wieku; bogato rzeźbione wsporniki ozdobione są fantastycznymi cherubinami, końmi, lwami, syrenami i groteskowymi maskami, również pod niezwykłymi balkonami z kutymi balustradami. Pałac nadal zamieszkują członkowie rodziny barona, a na parterze od 1847 r. mieści się Biblioteka Miejska księcia Villadorata.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz