Pińsk
O dziejach kresowego miasta

Najstarsza wzmianka o Pińsku pochodzi z roku 1097 – i znajduje się w najstarszej kronice staroruskiej – „Opowieści minionych lat” spisanej przez zakonnika Nestora. Ze źródeł żydowskich wynika natomiast, że pierwsza synagoga pińska wybudowana została już w roku 1050.
Tagi: ,
fot: Cezary Rudziński
Pińsk. O dziejach kresowego miasta
W roku 1773 Pińsk posiadał 9 kościołów i klasztorów katolickich, wspaniałe, trzypiętrowe murowane kolegium jezuitów zbudowane w latach 1631-35, z najwyższym w W. Ks. Litewskim kościołem św. Stanisława, Wielką Synagogę i wiele innych obiektów.
To już 10 lat! Materiał został zamieszczony w naszym portalu ponad dekadę temu.
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!

Najstarsza wzmianka o Pińsku pochodzi z roku 1097 ? i znajduje się w najstarszej kronice staroruskiej ? ?Opowieści minionych lat? spisanej przez zakonnika Nestora.

Ze źródeł żydowskich wynika natomiast, że pierwsza synagoga pińska wybudowana została już w roku 1050. Są też podstawy do przypuszczeń, że miejscowość istniała w czasach księcia kijowskiego, św. Włodzimierza Wielkiego, tj. w drugiej połowie X wieku. Miejscowość nazywana po polsku Pińsk, to po łacinie Pinscum (bo według jednej wersji nazwa ta pochodzi od łacińskiego słowa pinus ? sosna, gdyż z tych stron Rzym sprowadzał sosnowe pnie na maszty okrętów), po białorusku Piensk, po żydowsku Pinkas, a w kronikach staroruskich ? Pinask.

Od 1174 roku znana była pierwsza dynastia pińskich książąt Jurewiczów spokrewnionych z kniaziami kijowskimi. W XIV w. zastąpili ich Narymuntowicze (Glebowicze), potomkowie wielkiego księcia litewskiego Gedymina. Bo do zmagań ruskich księstw i ich władców o Pińsk, już w XII wieku włączyli się Litwini. Miasto zdobył około 1220 r. książę nowogrodzki Skirmunt, ale pozostawił w nim panującego księcia Jerzego. W 20 lat później Tatarzy obrócili drewniany Pińsk w perzynę. W 1320 r. Gedymin przyłączył miasto i spore obszary w jego regionie do swoich posiadłości, chociaż księstwo pińskie istniało jeszcze, na prawach lennych, ponad dwa wieki.

Po wygaśnięciu rodu Narymontowiczów władczynią Polesia i Pińska była polska królowa, żona Zygmunta Starego ? Bona. To ona przeprowadziła tam wielkie reformy administracyjne i gospodarcze. Kazała budować drogi, kopać kanały ? pierwsze melioracyjne i spławne w tym regionie Europy. W XVI wieku Pińsk był już dużym jak na owe czasy miastem, liczącym około 5 tys. mieszkańców. Z drewnianym zamkiem, kilkunastoma cerkwiami, kościołem i klasztorem, synagogą. Splendorem, zdaniem autorki folderu ?Pińsk?, ustępował wówczas w Wielkim Księstwie Litewskim tylko Wilnu. W 1581 r. Stefan Batory nadał miastu prawo magdeburskie, przywilej na jarmarki i kontrakty oraz herb: w czerwonym kole napięty złoty łuk ze srebrną strzałą o stalowym ostrzu.

Czytaj dalej - strony: 1 2

Poczytaj więcej o okolicy:

 
Dodaj komentarz
(Dozwolone typy plików: jpg, gif, png, maksymalny waga pliku: 4MB.)
(wymagany, niepublikowany)
Wszystkie materiały zamieszczone na naszym portalu chronione są prawem autorskim. Możesz skopiować je na własny użytek.
Jeśli chcesz rozpowszechniać je dla zysku bez zgody redakcji i autora – szukaj adwokata!
Zamknij