Drezno
Panorama w starej gazowni
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Dawno nic nie zrobiło na mnie takiego wrażenia, jak obejrzenie Panoramy w drezdeńskim Panometrze.
Gdy znajoma z Drezna zaprosiła mnie na wernisaż związany z otwarciem wystawy Panometer Dresden zachwycona nie byłam, ale odmówić nie wypadało. O tym, że jest to stracony czas myślałam także podczas długiego przemówienia wstępnego Yadegara Asisi – jej autora. Było na stojaka i po niemiecku, a ja tego języka nie posiadłam. Po ok. 45 minutach skończył i z orszakiem zaproszonych gości przeszedł do starej, nieczynnej już gazowni – a konkretnie – budynku, gdzie był ogromny, okrągły pojemnik na gaz czyli tzw. panometr. Do środka wiedzie szeroki korytarz w kształcie ślimaka – w nim urządzono wystawę towarzyszącą głównej atrakcji – pokazanie Drezna z obrazów i czasów Canaletta.
Wstęp w korytarzu
Tę część „przedwstępną” autor, operując kolorami, podzielił na sześć sekcji. W każdej przedstawił adekwatne akcesoria – plakaty, grafiki, zdjęcia, trochę mebli – ale tematem przewodnim cały czas pozostał król August II Mocny i jego społeczeństwo. W części w kolorze różowym pokazano przyjemności, jakim oddawali się ludzie za jego czasów, na niebiesko ukazano świat mieszczaństwa, część czarno-złota, w ulubionych kolorach Augusta, symbolizowała przepych władcy.
Wewnątrz obrazu
Po przejściu tego bogatego „wprowadzenia w temat” weszłam do sporego pomieszczenia w kształcie rotundy. Z każdej strony otaczała mnie panorama drezdeńskiej starówki. Już na dole robiła ogromne wrażenie, a gdy wdrapałam się po ustawionych po środku schodach na wysokość mniej więcej drugiego piętra – dech mi zaparło. Znalazłam się w środku barokowego miasta z obrazu Canaletta. Stałam i gapiłam się i nie mogłam się napatrzeć do syta. Bo po lewej stronie akurat wypakowywano z wozu sprowadzony do Drezna w 1754 r. obraz Rafaela (za jego cenę można było kupić całe miasto). Obok mieszczanie spieszyli na targ, dalej przeprawiano się przez rzekę, ktoś reperował dach… i tak dookoła.
Wszystko trójwymiarowo…
Panoramie towarzyszą dźwięki wydawane przez miasto i to w zależności od pory dnia. Bo ta się zmienia – najpierw widzimy starówkę budzącą się o wschodzie słońca do życia, później w pełnej krasie południa i o zmierzchu. Zmieniają się kolory domów, nieba, rzeki. W pewnej chwili z oddali słychać nawet burzę i widać błyskające pioruny. Ja rozumiem, że możliwości komputera są ogromne – ale jak to zostało zrobione – nie mam pojęcia. Ale już rozumiem dlaczego pochodzący z Syrii Asisi – architekt i profesor malarstwa uważany jest w Niemczech za geniusza. Zakochany w dziełach Canaletta Asisi wspomniał, że chciałby zrobić takąż panoramę w Warszawie. Trzymam kciuki, by mu się udało.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz