Byłam z rodzicami w Batumi jako mała dziewczynka, więc jakiś czas temu. Przykro czytać, że tak podupadło. Ale może też na to nakłada się obraz miasta widziany oczami dziecka, bo autor, jak się domyślam, nie jest małą dziewczynką.

Dla mnie Batumi to była absolutna egzotyka i trochę bajkowe miejsce. Zapamiętałam dość dużo starych willi – w porównaniu z Warszawą to była zupełnie inna zabudowa. Ale najpiękniejsza była promenada wiodąca na plażę (zresztą widoczna tu obok na zdjęciu), wysadzana bananowcami. Byliśmy w Batumi latem, pierwszy raz widziałam banany rosnące na drzewach. Nawet kamienista plaża mi się podobała, bo po prostu była inna od wszystkich mi znanych, choć kamienie były w gruzińskich upałach rozgrzane tak, że parzyły. Odwiedziliśmy też delfinarium, gdzie odbywały się nieprawdopodobne pokazy.

Fantastyczny port, w którym cumowały luksusowe statki wycieczkowe, pływające po Morzu Czarnym. Pamiętam, że podróżujący nimi turyści wieczorami mieli okazję zejść na ląd, a mój ojciec przekupywał marynarzy, żebyśmy mogli wejść na pokład. Kasyna, sklepy, restauracje – dla mnie to był absolutnie zaczarowany świat. Zresztą sentyment do statków mi został na całe życie.

Cudowni byli ludzie. Gruzini są bardzo serdeczni i gościnni – to, mam nadzieję, się nie zmieniło. Byliśmy na gruzińskim weselu – pyszne było jedzenie, mnóstwo egzotycznych owoców, dużo wspólnych śpiewów i zabawy. Obowiązkowym gruzińskim zwyczajem weselnym było wychylenie toastu za zdrowie młodej pary z… rogu. Pojęcia nie mam, z jakiegoż zwierzęcia był to róg, ale rozmiary miał słuszne. Z mocną obawą patrzyłam na mojego raczej niepijącego ojca, czy sprosta zadaniu, ale wychylił duszkiem dobre pół litra gruzińskiego wina, ku uciesze zgromadzonych potwierdzając przyjaźń pomiędzy naszymi narodami.

Nie zgodzę się też co do herbaty. Herbaciane pola ciągnęły się po horyzont i to oczywiście też był dla mnie niesamowity widok. Wręcz bym powiedziała, że to piosenka się nie umywa. Zawsze jak ją słyszałam, to byłam przekonana, że Filipinki śpiewają o czymś, czego na oczy nie widziały. Byliśmy w manufakturze wytwarzającej herbatę, najprzeróżniejsze jej rodzaje – od pieczołowicie zbieranych pączków po najpośledniejsze resztki przerabiane na granulat. Nic się nie mogło zmarnować, więc jasne, że były herbaty genialne i popularne. Ja nigdy herbaty nie lubiłam, ale ta przywieziona z Gruzji była wyjątkowa.

Mam świadomość, że bardzo subiektywnie piszę, ale nie wierzę w obiektywnych podróżników. Zakochujemy się w jakiś miejscach i to jest najfajniejsze w podróżowaniu.