Arles
Prowansalska nekropolia Alyscamps
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Kult świętych, zjawisko oryginalne dla pierwszych wieków chrześcijaństwa zaowocował kultem relikwii, zamiłowaniem do posiadania choćby kawałka rzeczy, fragmentu ubrania świętego, a nawet ciała… W biografii biskupa Hilarego podaje się, że podczas jego pochówku na Alyscamps w 449 r., wierni starali się wyrwać kawałki ubrania i, o mało co, rozczłonkowaliby ciało biskupa. Sława nekropolii przekroczyła granice Arles. Wiele ważnych osób chciało być pochowanych pod opieką męczennika. Legenda powiada, że ciała wkładane były do beczek i powierzane Rodanowi, który je z prądem i wiatrem unosił do Arles na pogrzeb na Alyscamps.
Sarkofagi i odcisk kolana Chrystusa
Z V wieku pochodzą pierwsze wzmianki o budowanych tu kaplicach cmentarnych. Z tych najwcześniejszych albo nic nie pozostało albo ich relikty przetrwały do naszych czasów w przebudowach, jako świadectwo architektury paleochrześcijańskiej: to bazylika św. Honorata oraz – odcięte od nekropolii – kościół pod wezwaniem św. Piotra z Mouleyrès i kaplica Genouillade, wszystkie w stanie ruiny. Warto wspomnieć, że kaplica Genouillade wybudowana została na pamiątkę wspomnianego już poświęcenia pogańskiej nekropolii przez Trofima. Obecny przy tym Chrystus uklęknął i pozostawił odcisk kolana na kamieniu (le genou to po francusku – kolano). W tym miejscu stanęła kaplica.
Na długiej alei stoją sarkofagi, często bez przykrywy kamienne „wanny” generalnie skromne, proste i pozbawione dekoracji. Czasem na narożniku pojawia się wyryty toporek lub siekierka i pion, czasem nieczytelna już inskrypcja. Niektóre, głównie te pochodzące z pierwszego okresu cesarstwa rzymskiego (od 27 r. p.n.e.) noszą spiczaste przykrywy, „rogate”, z naszczytnikami w narożnikach jak na dachach, które imitują.
Ruiny i pomniki
Wejście na Alyscamps akcentuje stojący po lewej stronie alei łuk ruiny kościoła św. Cezarego, ufundowanego w 512 r. przez biskupa Arles o tym samym imieniu. W średniowieczu, ten kościół był sanktuarium z wieloma relikwiami i centrum zachodniej części cmentarza. Chowano tu ważnych mieszkańców Arles, jak Quiqueran de Beaujeu, Romieu czy La Tour. Członek ostatniej rodziny zbudował w ruinie grobowiec tzw. „enfeu” (grobowiec wpuszczony w ścianę), w którym w 1517 r. pochowany został Accurse de la Tour, zabity w pojedynku przez Antoine’a Quiqueran. Ten ostatni skazany został na zbudowanie obok kaplicy pokutnej.
Nieco dalej, po prawej wznosi się imponujący pomnik konsulów wzniesiony w XVIII w. ku chwale urzędników miejskich zmarłych podczas epidemii dżumy w 1721 r. Przeniesiony tu został z pierwotnego miejsca w 1884 r. podczas rozbudowy linii kolejowej. Następnym po lewej stronie obiektem jest mała kaplica rodziny des Porcelets z XV w. Jest rzadkim przykładem rodzinnego grobowca zbudowanego na zewnątrz kościoła św. Honorata.
Kościół św. Honorata
Dochodzimy do kościoła św. Honorata, przed którym aleja rozszerza się, a w trójkącie ramion leży stos prostych sarkofagów. To pozostałości nekropolii paleochrześcijańskiej. Wydobyta została na światło dzienne w czasie wykopalisk z lat 1930-50. Ułożone w kwaterach funeralnych, rodzinnych lub grupowych, często warstwami nie mają żadnych epitafiów. Znalezione w jednej z kwater ceramiczne skorupy pozwoliły na określenie przedziału czasowego tej nekropolii na okres od 360 do 470 r.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz