Reggio Emilia
Stąd włoska flaga i polski hymn
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Na horyzoncie Estensi
Próbując zaprowadzić pokój w mieście, targanym rywalizacją rodzin Sessi, Fogliani i Canossa, zdecydowano władzę nad nim powierzyć na trzy lata czynnikowi zewnętrznemu w osobie markiza Ferrary (Obizzo II d’Este). Posunięciem tym Reggio wpadło w orbitę wpływów ferraryjskiego rodu Este. Umożliwiło ono także późniejszą transformację miejskiej komuny w miejską signorię. Obizzo przyjął rządy na rok, faktycznie jednak kontynuował je również po wygaśnięciu mandatu. Następnie zaś przeszły one na jego syna (Azzo VIII d’Este). Aż wreszcie reggiani, wspomagani przez Gilberto da Correggio, seniora Parmy, wypędzili Estensów z miasta i przywrócili mu swobody komunalne (1306 r.). Przez pewien krótki czas Reggio funkcjonowało wtedy jako republika kierowana przez gmin. W 1310 roku Henryk VII Luksemburski narzucił miastu wikariusza cesarskiego, wnet również wygnanego, zaś kilkanaście lat później, w 1326 roku, Reggio zajął Bertrand du Pouget inaczej Bertrando del Poggetto, w jednej osobie francuski kondotier i francuski kardynał, dokonując tego w imieniu awiniońskiego papieża Jana XXII. Na przestrzeni czternastego stulecia miasto co rusz zmieniało suwerenów należąc między innymi do rodzin Gonzaga i Visconti (a także do kondotiera Ottobuono de’ Terzi).
Księstwo dwujedyno-trójjedyne
Początkiem XV wieku ponownie trafiło w gestię Estensów, w osobie Mikołaja III d’Este. Schedę po Niccol? III d’Este wziął 1442 jego naturalny lecz nieprawny syn Lionello (Leonello d’Este). Sukcesorem z kolei tegoż był od października 1450 roku, tako samo nieślubny syn Mikołaja a brat Lionella, czyli Borso d’Este. Po półtora roku, 18 maja 1452 roku, otrzymał Borso, ostatni senior Modeny, od imperatora Fryderyka III Habsburga feudum modeńsko-reggiańskie, a wraz z tym prawo do tytułowania siebie księciem (Duca di Modena e Reggio). Zarazem niespełna dwadzieścia lat potem, 14 kwietnia 1471 roku, w odniesieniu do Ferrary, wasalnej wobec Santa Sede, papież Paweł II nominował Borsa, per analogiam ostatniego seniora vel markiza Ferrary, na pierwszego księcia Ferrary (Duca di Ferrara). Tym oto trybem ukształtowało się zunifikowane dwuczłonowo-trójczłonowe Ducato di Ferrara, Modena e Reggio. Z Ferrarą związane było odtąd Reggio przez ponad 120 lat (przejściowo w latach 1513-23 znajdując się pod bezpośrednią zwierzchnością papieży).
Znów tylko z Modeną
Upadek Ferrary ze śmiercią w 1597 roku bez legalnych spadkobierców Alfonsa II d’Este, piątego wspólnego diuka Ferrary, Modeny i Reggio a ostatniego diuka samej Ferrary, de novo te obszary rozdzielił. Dom Este, tracąc Ducato di Ferrara poprzez inkorporację księstwa do Państwa Kościelnego, zachował Ducato di Modena e Reggio. Stanowiąc bowiem lenna w odróżnieniu od Ferrary nie papieskie lecz cesarskie mógł, jako iż imperator uznał tutaj legalność dziedziczenia, Modenę i Reggio objąć Cesare d’Este, syn Alfonsa d’Este (Marchese di Montecchio) i kuzyn rzeczonego Alfonsa II d’Este (Duca di Ferrara, Modena e Reggio). Z krótkimi pauzami na wojnę o sukcesję hiszpańską oraz na wojnę o sukcesję polską, kiedy miasto okupowane było 1702 przez Francuzów i Hiszpanów a w latach 1733-34 przez Austriaków, utrzymali się tutaj Estensi po Wielką Rewolucję Francuską. Ercole III d’Este, ostatni w bezpośredniej linii Este, rządzący od 1780 roku, prowadził zgodnie z duchem czasów w których żył politykę despotyzmu vel absolutyzmu oświeconego, polegającą m.in. na ograniczaniu aspiracji kleru. Francuska inwazja napoleońska zmusiła Herkulesa do opuszczenia swych domen i schronienia się w Wenecji (7 V 1796).
Era zupełnie nowa
Wejście do Włoch 10 kwietnia 1796 roku zrewolucjonizowanych Francuzów, z nadziejami witanych przez kręgi mieszczańskie, otworzyło nową kartę w dziejach miasta. Nocą z 20 na 21 sierpnia 1796 roku usunięto z Reggio sześćsetosobowy garnizon książęcy, a 26 sierpnia Francuzi jako symbol Rewolucji posadzili w mieście Drzewo Wolności (Poteau de la liberté). Tegoż też dnia władzą nad Reggio oraz nad Ducato di Reggio ogłosił się Senat proklamując powstanie Republiki (Repubblica Reggiana). Dnia 4 października 1796 roku ochotnicza milicja republikańska (Guardia Civica Reggiana) wspierana przez żołnierzy francuskich zaatakowała i zwycięsko stoczyła potyczkę z Austriakami skrywającymi się za murami Castello di Montechiarugolo (Ducato di Parma e Piacenza ale na styku z państwem reggiańskim). Epizod ten, lokalnie pamiętany i celebrowany, przeszedł do historii jako (tzw.) Battaglia di Montechiarugolo. Choć militarnie poza znaczeniem postrzegany bywa niekiedy za preludium włoskiego Risorgimento.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz