Ołomuniec
Rezydencje morawskich kanoników
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Po 1950 r. rezydencję tę zamieniono na mieszkania i magazyny, ale w latach 1979-83 cały budynek został zrekonstruowany i przejęty przez Uniwersytet Palackiego. Z budynkiem dawnego, uniwersyteckiego Elisabethinum łączy go most. Siedziba, ściślej pałac prepozyta w dalszym ciągu południowej pierzei tej ulicy, też jest rezydencją jednopiętrową i czteroskrzydłową. Z kamiennym portalem oraz herbem Františka Ferdynanda Poppena, który w roku 1678 rozpoczął jego budowę. Obecnie na piętrze tylniego skrzydła mieści się rektorat Uniwersytetu.
Brama zamknięta na głucho
Przy czym cała ta rezydencja, z bogato zdobionymi wnętrzami, została zrekonstruowana na potrzeby tej najstarszej w mieście uczelni i drugiego w Czechach, po praskim Karola, Uniwersytetu. Numer 6. przy tej ulicy ma Residentia Salmiana, nazwana na cześć jej właściciela i autora barokowej przebudowy w 2 połowie XVIII wieku, kanonika Juliusza hrabiego von Salm-Reichenscheid. Fasadę zdobi jednak kamienny herb biskupa Karla von Lichtenstein-Kastelkorna. I ona była przebudowywana, zdobiona, miała wielu właścicieli i mieszkańców.
Najbliżej placu Republiki, od którego rozpoczyna się numeracja budynków przy tej ulicy, stoi Residentia Dorriana. Kanonika Ondřeja o tym nazwisku. Bo to on przebudował, częściowo jednak zachowując go, późnorenesansowy gmach i m.in. poszerzając barokowe skrzydła. Od strony ulicy jest on skromniutki, parterowy, z kamiennym herbem tego kanonika. I zasłania, bo to tylko skrzydło boczne, widok na dużą, piętrową rezydencję ze sporym dziedzińcem. Niestety, brama jest zamknięta na głucho. A przynajmniej taką była, gdy usiłowałem w niedzielne przedpołudnie zobaczyć coś więcej niż to co stoi od strony ulicy.
Przy Placu Republiki i ulicy Mariańskiej
Ostatnią budowlą kanoników w tym jej ciągu, ale już z adresem przy placu Republiki 3, jest Residentia Sallisburiana. Zbudowana została bowiem w latach 80-tych XVII w. na polecenie kanonika Georga Friedricha von Salzburg. Nad jej bramą znajduje się herb biskupa Karla von Lichtenstein-Kastelkorn. Herb ten, a także zdobienia kamiennego portalu, przypisywane są ołomunieckiemu rzeźbiarzowi Antoniemu Kichlerowi. Rezydencje tę przebudowano po pożarze w roku 1710. Ponownie zaś, dostosowując do celów administracyjnych, w roku 1967. Nadbudowano wówczas na dachu lukarnię i wzniesiono od tyłu nowy budynek.
Jedyna rezydencja ołomunieckich kanoników przy pobliskiej uliczce Mariańskiej 7 też jest jednopiętrowa. Wzniesiona została po roku 1735 przez kanonika, później biskupa, Václava Xavera z Freyenfelsu. Powstała z połączenia i przebudowy dwu domów gotyckich. Nad ładną, kamienną fasadą od strony ulicy góruje jego biskupi herb podtrzymywany z obu stron przez amorki. Na trzech fasadach od strony dziedzińca, którego, niestety, też nie mogłem obejrzeć, znajdują się namalowane w 2 połowie XVIII w. zegary słoneczne. Ołomunieckie rezydencje kanoników warte są poznania, nawet jeżeli w większości tylko z zewnątrz. A ten fragment Starówki zapewnia przy okazji miły spacer.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz