Zawsze chciałam być jak najbliżej masywu Tofan. Obchodziłam je wokół, ale na szczyt się nie udało. Ferratą nie wejdę, a kolejki kursują w lecie tylko w sezonie wakacji Włochów, czyli na przełomie lipca i sierpnia. Oglądałam je z innych grup górskich i czegoś jednak było mi brak? dotknąć z bliska.

Tofany to trzy potężne trzytysięczniki: Tofana di Mezzo, Tofana di Rozes i Tofana di Dentro. Tworzą gniazdo górskie i drugiego takiego w Dolomitach nie ma. Grupę otaczają: dolina rzeki Boite, Passo Falzarego, grań Fanis i Val Travenanzes, która łączy się z Valle di Fanes. Tę grupę zamyka niewielka grań nad doliną Boite, której najwyższym szczytem jest Col Rosa.

Kolejka lub ferrata

W góry można wejść wieloma szlakami, ale trudnymi. Często są to szlaki wspinaczkowe. Na środkową Tofanę di Mezzo można wjechać wcześniej wspomnianą kilkuetapową kolejką. Po południowej stronie, w Tofana di Rozes jest jaskinia udostępniona do zwiedzania ? Grotta di Tofana. Można do niej podejść szlakiem 404 od schroniska (rifugio) Dibona. Na mapie znalazłam drogę, którą można podjechać bardzo wysoko, niemal do stóp masywu, pod to schronisko. Droga jest wąska, kręta, początkowo asfaltowa a potem szutrowa. W sezonie prawdopodobnie dostępna jest tylko dla gości ze schroniska.

Za wcześnie na szlaku

Spod schroniska Dibona są drogi, do dwóch kolejnych: rif. Giussani i rif. Pomedas. Tam już tylko pieszo i w letnim sezonie turystycznym. W czasie naszej wizyty, drogi do nich były zamknięte i schroniska też. Zbyt duża warstwa zalegającego śniegu uniemożliwiła otwarcie szlaku, chociaż według terminu już powinno funkcjonować. Szlak nr 403 jest szeroką wygodną i chyba najdogodniejszą drogą wprowadzającą w głąb masywu. Na niewielkiej przełączce jest węzeł szlaków. Wysoko w górze, jakby na skalnej półce przełęczy Fontananegra, otoczonej poszczerbionymi szczytami wychyla się rif. Giussani (2580 m n.p.m.). To duże, nowe, ładne i bardzo drogie schronisko. Mieliśmy zaplanowane wejście, no ale siła wyższa? Rif. Dibona dopiero szykowało się na przyjęcie gości. Jest to prywatne schronisko, a wygląda raczej jak pensjonat. Było własnością słynnego przewodnika i znakomitego wspinacza Angelo Dibona. Dziś jest w rękach jego spadkobierców. Znajduje się pod doliną oddzielającą Tofanę di Rozes od Tofany di Mezzo. Spod schroniska jest imponujący widok na ścianę Tofany di Rozes.

* * *

I tym to sposobem coraz głębiej wciskam się w tę grupę górską. Może kiedyś uda się wjechać na szczyt?

Przeczytaj także...

Val Travenanzes. Tu strach zajrzał mi w oczy?

Autorka: Barbara Górecka

Z góry widać dolinę. Na pewno długa... zamknięta ścianą jakiegoś masywu – jeszcze nie wiem, jakiego. Po prawej towarzyszą mi coraz większe Tofany – one „rosną” a ja „maleję” coraz bardziej. W przewodniku napisano, że dolina uczęszczana... Ale nie dziś.

Fanis. Wojennym szlakiem na Lagazuoi Piccolo

Autorka: Barbara Górecka

Okolice szczytu Lagazuoi Piccolo w Dolomitach znane są z dramatycznych walk, które toczyły doborowe jednostki włoskich Alpini i austriackich Kaiserjäger. Jak wówczas funkcjonowali żołnierze, można zobaczyć w Gallerii Lagazuoi.

Monte Cristallo. Kubełkiem pod ferratą

Autorka: Barbara Górecka

Roztacza się przede mną piękna i rozległa panorama. Przygniata mnie masyw Cristallo. Po przeciwnej stronie piętrzy się Pomagagnon. U jego stóp mieni się turkusowym kolorem sztuczne jeziorko. Czy jest ono ładne czy brzydkie – zdania są podzielone. Mnie się podoba.

Poczytaj więcej o okolicy:

Val Travenanzes. Tu strach zajrzał mi w oczy?

Val di San Nicolo. Pod skalnymi ścianami

Passo Giau. Na zachód słońca spoglądamy z przełęczy

Fanis. Wojennym szlakiem na Lagazuoi Piccolo