Werona
Romantyczna i witalna
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Lega Veronese plus Lega Cremonese
Miasto stopniowo uzyskało samodzielność organizując się jako wolna komuna (1135). W 1164 roku powstała Lega Veronese, obronny sojusz antyimperatorski, pod patronatem Repubblica di Venezia zawiązany w Weronie przez niektóre z głównych miast Marchii (Verona, Padova, Treviso, Vicenza). Trzy lata później reprezentanci Lega Veronese spotkali się w Abbazia di Pontida, dzis. Provincia di Bergamo, z emisariuszami miast tworzących podobną Lega Cremonese. Wedle tradycji odbyło się to 7 kwietnia 1167 roku. Zawarte wonczas porozumienie, Giuramento di Pontida, dało życie szerokiemu aliansowi miast górnowłoskich, czyli słynnej Lidze Lombardzkiej. Można je też uznać za faktyczny kres werońskiej Marchii.
W 1221 roku na naczelnika miasta desygnowano gwelfa Rambertino Buvalelli, pochodzącego z Bolonii poetę, pierwszego z trzynastowiecznych podestów-trubadurów lombardzkich, w swej bogatej karierze politycznej sterującego rożnymi północnowłoskimi miastami (Brescia, Milano, Parma, Mantova, Genova, Verona). Po jego rychłej śmierci we wrześniu tegoż samego roku funkcję ową przejął znany w tych stronach gibeliński kondotier, zarazem jedna ze sławetniejszych figur włoskich wieków średnich, mianowicie Ezzelino III da Romano, 1194?1259, Signore della Marca Trevigiana.
Pod rządami Wielkich Psów
Upadek Da Romano w 1259 roku otworzył drogę ku władzy nad miastem rodzinie Della Scala (Scaligeri). Już pierwszy jej eksponent, Mastino I della Scala, dokonując w 1262 roku czegoś na kształt średniowiecznego coup d’état transformował Weronę z miejskiej komuny w miejską signorię, co ostatecznie utwierdził 1277 jego brat i sukcesor Alberto I della Scala (zm. 1301). Syn Alberta, Cangrande (Wielki Pies) I della Scala, Signore di Verona 1308?1329, lider północnowłoskich gibelinów, dziś na ogół kojarzony jako mecenas Dantego Alighieri, umocnił pozycję swego rodu, lokując pod jego kuratelą sąsiednie tereny (Vicenza, Padova, Treviso). Politykę tę kontynuowali oczywiście spadkobiercy Pierwszego Wielkiego Psa. Scaligeri opanowali przeto Brescię, zaś obejmując swym władztwem ziemie na południe od Padu sięgnęli tam po Parmę, a nawet po relatywnie odległą Lukkę.
Maksymalnie ich dominia rozpościerały się od Belluno na północy po brzegi Morza Tyrreńskiego na południu (1336). Atoli bardzo szybko, efektem trzyletniej wojny z wyrosłą przeciwko Scaligerom silną koalicją Florencji i Wenecji, wspartą przez Mediolan, Mantuę i Estensów, uległy one redukcji niemal do punktu wyjścia (1339). Drugi Wielki Pies, Cangrande II della Scala, Signore di Verona 1351?1359, dał się dla odmiany od Pierwszego poznać nie jako protektor wysokiej kultury lecz głównie jako okrutny tyran, rządzący miastem twardą ręką i zubażający je poprzez gromadzenie majątku dla swych nieślubnych dzieci. Stąd też przeszedł do historii pod przydomkiem Psa Wściekłego (Can Rabbioso).
Dodaj komentarz