Obecne miasto zostało założone w 1201 roku przez biskupa Alberta von Buxhövdena i szybko stało się kluczowym ośrodkiem handlowym na wybrzeżu Bałtyku, będąc członkiem Hanzy od 1282 roku.
Lucyn to najstarsze miasto na Łotwie, powstałe w 1177 r.. W 1399 r. krzyżacki zakon kawalerów mieczowych (zakon liwoński) na miejscu dawnej łatgalskiej osady położonej w pobliżu jeziora Lucyńskiego zbudował zamek.
W latach 1911-15 dwór w Dłużniewie był letnią rezydencją rodziny Kierbedziów, a zarazem ważnym ośrodkiem kulturalnym w łotewskiej Łatgalii. Gościło tu wielu znanych, ale też początkujących zdolnych muzyków, literatów, malarzy i rzeźbiarzy.
Budowa obecnej bazyliki pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Agłonie zakończyła się w roku 1780. Zbudowali ją w stylu barokowym ojcowie dominikanie, a ufundowała ziemiańska rodzina Szostowickich.
Jest to wspaniały XVIII-wieczny zabytek, który opowiada historię wpływowej polskiej rodziny szlacheckiej. Jednocześnie pałac w Krasławiu jest jedynym pałacem w Łatgalii z taką mieszanką stylów architektonicznych.
Dyneburg to jedyna twierdza typu bastionu w Europie Wschodniej, która zachowała się w kształcie niemal niezmienionym od XIX w. To wybitny zespół budowli fortyfikacyjnych o łącznej powierzchni ponad 150 ha.
Valga i Valka mają też polską historyczną nazwę – Wałk. Nic dziwnego, skoro prawa miejskie otrzymało od polskiego króla – Stefana Batorego w 1584 r. Przypomina o tym stosowna tablica, odsłonięta w 2002 r. po estońskiej stronie.
Sadzę, że dla wielu Czytelników zaskoczeniem będzie informacja, że to w Rydze, tak odległej od ówczesnych europejskich centrów secesji, jakimi były Paryż, Londyn, Barcelona, Berlin, Monachium i Wiedeń, zachowało się prawdopodobnie najwięcej w Europie architektury secesyjnej. I to jakiej klasy!
Zamek jest jedną z atrakcji turystycznych tej części Łotwy. Droga do niego prowadzi obok najstarszego drewnianego kościółka w kraju. Niedaleko, wśród starych lip, znajduje się Grób Mai nazywanej Różą z Turaidy...
Są tu ruiny dawnego gotyckiego zamku Zakonu Kawalerów Mieczowych i siedziby ich Wielkiego Mistrza, później zaś polskich starostów. W średniowieczu była to druga pod względem wielkości i znaczenia forteca w Inflantach.