Ferrara
Delikatna i subtelna, piękna i racjonalna
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Ferrara średniowieczna
Ferraryjska Citt? Vecchia, obramowana długimi na jakieś 9 km fortyfikacjami, rozpada się na średniowieczną zonę południową oraz na leżące od niej na północ miasto renesansowe. Pierwotne średniowieczne miasto zgrupowane jest wokół dwóch naczelnych zabytkowych budowli. Pierwsza z nich to zamek wodny, Castello Estense, echo (a także cień) dworu esteńskiego. Jest to potężny ceglany obiekt o czterech mocnych wieżach narożnych, dominująco wyrastający w samiutkim sercu starej Ferrary, architektonicznie zaś generujący przejście od militarnej struktury wieków średnich do eleganckiej dworskości renesansu. Ten drugi natomiast to pobliska Cattedrale di San Giorgio Martire ze wspaniałą trójdzielną fasadą z biało-różowego marmuru, o dolnej partii wzniesionej jeszcze w stylu lombardzko-romańskim a górnej zdradzającej już elementy gotyku.
Ferrara renesansowa
Wspomniane miasto renesansowe wytyczone zostało między schyłkiem Quattrocento a zaraniem Cinquecento jako niemal dwukrotne rozszerzenie dotychczasowego organizmu (Addizione Erculea). Będąc wzorcowym exemplum renesansowego rozdysponowania urbanistycznego uważane jest ono za pierwsze w dziejach Europy miasto regularnie zaplanowane. Przy swych obramowanych renesansowymi pałacami (np. Palazzo dei Diamanti w centrum Addizione Erculea) ulicach długich a prostych, jasnych a cichych, odludnych i pustych, spokojnych i melancholijnych, ciągach ot w sam więc raz dopasowanych do miasta właśnie równinnego, usadowionego pośród bezkresnych nizinnych przestworzy, świetnie kontrastuje ono z kłębowiskiem i plątaniną ulic, uliczek i domów średniowiecznej Ferrary. Owe sui generis dwa miasta w mieście tworzą razem trudną do powtórzenia nadzwyczaj wręcz oryginalną całość.
Na liście UNESCO
Fr?ra, miasto o duchu podniosłym i pogodnym, wdzięku lekkim i ulotnym, subtelnym i nienarzucającym się, miasto, w którym tempo życia wyznaczają rowerzyści, najpiękniejsze miasto Emilii i kto wie być może jedno z najpiękniejszych na kuli ziemskiej, owa cała w pewnym sensie odrębna architektoniczna cywilizacja, estetyczna awangarda odrodzenia i najczystszy wyraz włoskiego renesansu, kompilacja piękna i racjonalności trafiła co naturalne samo przez się na listę światowego dziedzictwa UNESCO (Citt? del Rinascimento e il suo Delta del Po).
Bez rzymskich początków
Ferrara to jedno z nielicznych dużych miast Włoch praktycznie bez korzeni rzymskich. Powstało ono bowiem dopiero we wczesnym średniowieczu. Pierwszy meldunek o miejscowości, przypuszczalnie założonej przez mieszkańców laguny u ujścia Padu, pojawia się 753 lub 754 w dokumencie Aistulfa vel Astolfa, króla Longobardów 749?756. Okolice te składały się wówczas na bizantyjski Egzarchat Rawenny. Wnet Longobardów pokonali i zastąpili w 774 roku Frankowie. Ich król Karol Wielki podarował Papiestwu tak zwane Ducato di Ferrara. W 984 roku udostępnione przez Kościół w lenno stało się ono feudum Tedalda z Canossy, grafa Modeny i Kanossy, siostrzeńca cesarza Ottona I Wielkiego. Ze śmiercią Matyldy z Canossy (1115) miasto usamodzielniło się jako wolna komuna.
Dodaj komentarz