Mantua
Dzieje państwa Gonzagów
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Kilkadziesiąt lat później, na fali centralizacyjnych posunięć Józefa II Habsburga, Mantua została na krótko administracyjnie scalona z Mediolanem (1786?1791). W dobie napoleońskiego intermezzo 1797?1814, zamykającego pierwszy period austriackiej dominacji, tereny te, dzieląc polityczne losy sąsiednich ziem północnowłoskich, tworzyły departament ze stolicą w Mantui, wedle wzorca francuskiego nazwany od okolicznego obiektu fizycznogeograficznego (Dipartimento del Mincio).
Obronny czworobok
Po Kongresie Wiedeńskim, w ramach restauracji przywracającym Europie stary porządek przedrewolucyjny i przednapoleoński, ziemie dawnego księstwa mantuańskiego zasiliły świeżo powołane Królestwo Lombardzko-Weneckie w zestawie istniejącego od 1804 roku Cesarstwa Austrii. Sama Mantua, krom profitów gospodarczych wynikającymi z posiadania zawsze na tej płaszczyźnie wyśmienicie rozwiniętej całej Lombardii, miała dla Austriaków także znaczenie strategiczne, a to za sprawą usytuowania pozwalającego na kontrolę szlaków komunikacyjnych między Lombardią a Veneto, dwoma podstawowymi członami rzeczonego królestwa, tudzież na strzeżenie przepraw na rzece Pad.
Dla obrony swych górnowłoskich domen skonstruowali Austriacy w tych stronach zaawansowany system defensywny w formie czworoboku opartego o rzeki Mincio, Pad i Adygę oraz od 1850 roku linię kolejową Mediolan-Wenecja, z czterema twierdzami u jego rogów (Peschiera del Garda, Mantova, Legnago, Verona). Miał on za zadanie utrudnić potencjalnemu nieprzyjacielowi wtargnięcie na Nizinę Padańską (Festungsviereck, Fortezze del Quadrilatero). Miasto przerodziło się w ogromny kompleks wojskowy z tysiącami skoszarowanych w nim żołnierzy różnych środkowoeuropejskich narodowości odzwierciedlających etniczną mozaikę Austrii.
W dobie Risorgimento
Pomna swych wielkich politycznych tradycji, swego czasu jedno z ważniejszych historycznych państw włoskich, nie pozostawała oczywiście Mantua na marginesie lombardzkich teatrów wolnościowo-liberalno-rewolucyjnych antyaustriackich a co za tym idzie niepodległościowo-zjednoczeniowych wystąpień burzliwej i emocjonującej doby włoskiego Risorgimento (Martiri di Belfiore). Rozgrywana w tym duchu i w onym celu wojna francusko-austriacka 1859 roku pomiędzy Królestwem Sardynii (Piemontem-Sardynią) sprzymierzonym z Francją a Austrią, zaborcą ziem włoskich ergo pierwszoplanową barierą na drodze do unifikacji kraju, w historiografii włoskiej traktowana jako druga włoska wojna o niepodległość, przyniosła Środkowoeuropejczykom klęskę, głównie za przyczyną dwóch wielkich i dla wspólnych armii francusko-piemonckich zwycięskich krwawych bitew na polach Lombardii (Magenta 4 VI 1859, Solferino 24 VI 1859). Rezultatem tegoż austriackie Królestwo Lombardzko-Weneckie uległo rozpadowi.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Pisz razem z nami
Dlaczego otwarty? Bo jego pisanie nigdy się nie kończy... Bo może go pisać każdy, także Ty...
przyślij swój tekst i zdjęcia
Dodaj komentarz