Piz Boe
Szczyt mego życia? na razie
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Schodzimy na Forcela Pordoi pod schronisko o tej samej nazwie. Jest to maleńkie schronisko przypominające raczej barak. Pełni głównie rolę bufetu. Moje myśli się kotłują: co mam dalej zrobić? Grupa zachęca mnie do wejścia na szczyt. Mam coraz większą ochotę i coraz większe obawy, czy podołam. Bo to jednak już wysokość i szybka zmiana ciśnienia, bo śnieg, bo? nie chcę wstrzymywać tempa marszu pozostałych. Bardzo trudno podjąć decyzję. Kawałek drogi i tak musimy iść wspólnie? zdecyduję później, co z sobą zrobię?
Wchodzimy na ścieżkę nr 627. Jest bardzo wąska i pnie się lekko w górę. Poniżej dolinka Vallon del Foss. Wpadam w poślizg, ale nie zjeżdżam na dół. Byłaby to najdłuższa jazda na tyłku i najdłuższe podchodzenie do góry, ewentualnie bliżej byłoby do szlaku w kierunku Rifugio Piz Boe? Zjazd byłby jednak bezpieczny. Decyduję się na dalszy marsz z grupą. Zawsze przecież mogę zostać lub zawrócić, ale będę bliżej szczytu? Trawersujemy zbocza (ścieżką nr 638) do rozłożystej piramidy szczytu Punta di Soel (Joel). Dochodzimy do rozległego wypłaszczenia przed szczytową kopułą Piz Boe. Tu zaczyna się troszkę trudności, bo kopuła otoczona jest u podstawy skalnym cokołem i trzeba się na to dostać.. Zastanawiam się czy podołam, bo tu zaczynają się ubezpieczenia linowe, a to moja słabość?
Widzę na wypłaszczeniu jakąś budkę więc decyduję się tu zostać i poczekać aż koledzy zejdą z góry. Plecak coraz bardziej mi ciąży, głód zaczyna dokuczać, sucho w gardle? Nauczyłam się przegrywać i nie bardzo mi żal że nie wejdę. Doszłam, dokąd siły pozwoliły? I tu następuje najpiękniejszy chyba moment w wędrówce w grupie: kolega zabiera mój plecak i asekuruje mnie z tyłu. Ubezpieczenia nie sprawiają mi żadnej trudności i nawet specjalnie nie muszę się ?rozciągać?. Trudniej jest z wysokością ? nogi bardzo dużo ważą, cała jestem ciężka, jakby mi przybyło drugie tyle kilogramów? Końcówka jest trudna zimą, ostro pod górę, po śladach poprzedników.
Już szczyt ? oznajmia to metalowy krzyż. Nie wierzę. Jestem oszołomiona. Ciśnienie pewnie wysokie. Nogi robią się waciane. Niewiele widzę w tym pierwszym momencie ale jestem szczęśliwa, że się udało.Powoli się aklimatyzuję. Piz Boe to najwyższy i dominujący szczyt Selli. Piękna stąd panorama na Marmoladę i wiele innych grup górskich. Na jego szczycie stoi schronisko ? zamknięte w tym momencie. Jest taras widokowy i sporo ławeczek. Obok schroniska stoi ogromna metalowa konstrukcja ? to antena przekaźnikowa.
Czas na odwrót. Nie wiem co gorsze, bo teraz dopiero widzę jak wygląda droga w dół?
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Piesze wycieczki w Dolomitach
Dopóki nogi noszą, trzeba próbować... nawet, jeśli czasem strach zagląda w oczy... O wycieczkach w Dolomity opowiada Barbara Górecka
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz