Werona
Romantyczna i witalna
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Jednocześnie przy całej swej romantyce epatuje Werona niebywałą wręcz nawet na skalę Włoch żwawością, żywiołowością, żywotnością. Swym życiem i jego rozmachem, animuszem i werwą, dynamiką i wigorem, energią i witalizmem, jakby radością samego istnienia i jakby rozkoszą samego trwania, potęgowanymi zdawać się może nieustanną potrzebą tego demonstrowania i manifestowania, Werona już na pierwszy rzut oka odróżnia się od niektórych sąsiednich miast Padanii a sytuuje w gronie najruchliwszych miast całej Italii (ciut tutaj może przypominając Neapol, naturalnie bez tego całego balastu będącego udziałem lub przypisywanego włoskiemu Mezzogiorno). Czyli krótko mówiąc: ?Różnorodna i pomieszana, Werona jest wibracją, promieniowaniem, kolorem, sztuką, która stała się pejzażem i jest wpleciona w pejzaż, mirażem romantycznego miasta? (Guido Piovene, Podróż po Włoszech).
Germańskie konotacje
Istniejąca na tym miejscu osada, zrazu któregoś z ludów przedrzymskich, stała się w 89 roku przed naszą erą kolonią Romy, ażeby wkrótce, w 49 roku tejże samej rachuby, otrzymać prawa rzymskiego municipium. Niezwykle dogodnie usytuowane na końcu drogi brennerskiej odgrywało ono już wtedy wiodącą rolę tak strategiczną jak gospodarczą, szczególnie w dobie imperium. Dla przykładu w okresie rządów cesarza Wespazjana liczyło ponad 25 tysięcy mieszkańców, a o tamoczesnej zamożności Werony dobrze może świadczyć wspaniały amfiteatr rzymski, Arena di Verona, z pierwszego wieku po Chrystusie, dziś jeden z symboli miasta.
Także w epoce królestw rzymsko-barbarzyńskich stanowiła Werona punkt militarny o kluczowej wadze. Obok Pawii i Rawenny była siedzibą germańskiego króla Teodoryka Wielkiego. Panujący Ostrogotom w latach 471?526 władca ów utożsamiany bywa z występującą we wczesnośredniowiecznych mitach germańsko-niemieckich fikcyjną postacią imieniem Dietrich von Bern (Bern, Dietrichsbern, Welsch-Bern to historyczna niemiecka nazwa Werony). Werona znalazła się pośród pierwszych miast upadłych jesienią 568 roku pod naporem Longobardów. Przybyli do Italii pod wodzą Alboina uczynili oni z miasta swą na kilka lat kwaterę główną, w 571 roku translokowaną do Pawii, a następnie stolicę Ducato di Verona, jednego z wielu takich we Włoszech, lecz kwalifikowanego do ważniejszych na obszarze Langobardia Maior.
Parę stuleci później powstała pierwej karolińska a potem rzymsko-niemiecka Marchia Werońska. Na bazie wcześniejszego organizmu tego typu ustawiona ona została 888 przez Berengario del Friuli inaczej Berengario I, króla Włoch 888?924 i cesarza rzymskiego 915?924, jako Marca di Verona e Aquileia, w zastępstwie Marca del Friuli, ze stolicami w Weronie i Akwilei. Rozciągając się zaś na wschód od jeziora Garda obejmowała praktycznie całość włoskiego Północo-Wschodu. Po klęsce Berengario II vel Berengario II d’Ivrea, wnuka poprzedniego od strony matki, króla Włochów 950?961, w walce z Ottonem I Wielkim, jednostkę tę 952 wyłączono z Regno d’Italia i już jako Marca di Verona subordynowano Księstwu Bawarii, zaś niebawem oddano pod kontrolę ustanowionego w 976 roku Księstwa Karyntii (Ducato di Carinzia).
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Pisz razem z nami
Dlaczego otwarty? Bo jego pisanie nigdy się nie kończy... Bo może go pisać każdy, także Ty...
przyślij swój tekst i zdjęcia
Dodaj komentarz