Galicja
Kraina północna i celtycka
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Mieszkańcy Galicji mówią rzecz najjaśniejsza równie dobrze po galicyjsku jak po kastylijsku, zresztą oba te języki, jak wszystkie iberoromańskie, nie różnią się zbyt wiele od siebie. Ongiś gallego uważany był nawet za dialekt nie portugalskiego lecz hiszpańskiego.
I Galicja była królestwem
Nazwa regionu (hiszp. Galicia, galic. Galicia lub Galiza) pochodzi od Celtów, zamieszkujących w starożytności, przypuszczalnie od VII wieku starej rachuby, tereny na północ od rzeki Duero (Gallekowie). Zostały one opanowane przez Rzymian w trakcie wojny kantabryjskiej, ostatniego stadium podboju Iberii (29–19 p.n.e.). Założone przez Augusta trzy miasta, mianowicie Lugo, Braga i Astorga, tworzyły wtedy rodzaj rzymskich subprowincji. W ramach reformy administracyjnej państwa zaordynowanej przez cesarza Dioklecjana powołano na tych ziemiach w 298 roku nową prowincję, wyodrębnioną z Hispania Tarraconensis, o nazwie Gallaecia. Na obszarze jej oraz północnej części Luzytanii powstało około 410 roku Królestwo Swebów, znane też jako Królestwo Galicji, jedno z pierwszych utworzonych przez Germanów postrzymskich organizmów politycznych, ze stolicą w mieście Braga, zaanektowane w 585 roku przez Wizygotów i odtąd będące jedną z dzielnic ich królestwa (Westgotenreich).
Islamska inwazja w roku 711 i konkwista zachodniogockiej Rzeszy poddała te tereny władzy muzułmanów. Wynieśli się oni stąd już jednak około 740 roku, a Galicja została włączona do Królestwa Asturii, pierwszego po agresji arabskiej chrześcijańskiego państwa na Półwyspie Pirenejskim. Wydzielona zeń w roku 910 jako Reino de Galicia, sporadycznie (910–914 i 1065–1071) rządzona przez własnych królów, ściśle związana była z sąsiednim Królestwem Leónu (sukcesorem Królestwa Asturii) i ostatecznie wraz z nim weszła w skład Corona de Castilla (formalna likwidacja królestwa 1833). Na przełomie XI i XII wieku z ziem na południe od Río Miño wyodrębniło się Hrabstwo Portugalii (Condado de Portugal).
Drogą świętego Jakuba
W 813 roku odkryto w Galicji grób uznany za miejsce pochówku Jakuba Większego Apostoła, jednego z dwunastu apostołów Jezusa Chrystusa (Santiago el Mayor). Wnet przekształciło się ono w głośny ośrodek pątniczy, jeden z najważniejszych takich obok Rzymu i Jerozolimy, dokąd zaczęli przybywać pielgrzymi z całej chrześcijańskiej Europy, podążając po Camino de Santiago (Droga św. Jakuba). Wokół budowanej w latach 1075–1211 świątyni wyrosło miasto Santiago de Compostela. Stolica dzisiejszego regionu.
Argentyna jako piąta prowincja
Dominujący typ rolnictwa, podobnie jak na portugalskiej północy, oparty o małe gospodarstwa chłopskie, niezdolne do utrzymania rodziny, w połączeniu między innymi z odległym od politycznego centrum (Madrid–Coruña 603 km) i dodatkowo na wskroś peryferyjnym położeniem, stały się podłożem słabości ekonomicznej regionu w XIX wieku. Poskutkowało ono masowym wychodźstwem Galisyjczyków, trwającym od trzech ostatnich dekad tegoż stulecia aż po drugą połowę kolejnego.
Dodaj komentarz