Bojnice
Stary gród nad rzeką Nitrą
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Prowadzący przez Orawę do Polski i drugi, wzdłuż rzeki Handlovky, do Kremnicy i Tekova. Najstarsza pisana wzmianka o istnieniu Bojnic znajduje się w dokumentach Zaborskiego opactwa benedyktynów z roku 1113. Jest to potwierdzenie przez króla Kolomana (ok.1070-1116) praw zakonu do tych ziem. Wspomina ono także o tutejszych gorących źródłach. W XII-XIII wiekach zamek, podgrodzie i tereny dookoła stanowiły własność rodów szlacheckich, z których najbardziej zapisał się Hont – Poznanovców. Majątek ten był później dzielony między synów.
Przywileje od króla Ludwika I Węgierskiego
Osada położona była miedzy zamkiem i farą, przy drodze do sąsiedniej Prievidzy. W dziejach Bojnic ważną rolę odegrało nadanie osadzie w roku 1366 przez węgierskiego i polskiego króla Ludwika I (1326-82) statusu miasta wraz z licznymi przywilejami. Co spowodowało rozwój osady i jej przebudowę. Uniknęła ona większych strat w okresie wojen husyckich w XV w, tragiczne okazały się natomiast lata następne. Zwłaszcza najazdy turecko – tatarskie. A także okres anty habsburskich powstań w Siedmiogrodzie w XVII w. Duże znaczenie miały tu reformy gospodarcze wprowadzone przez ówczesnego właściciela zamku i tych ziem, Pavla Pálfiego (1590-1653).
I jarmarki, na których handlowano głównie solą i żelazem oraz wysokiej jakości szafranem. Przyjeżdżali na nie kupcy z Wiednia, Moraw i Śląska. Do dwu wcześniejszych, dodano z czasem kolejne dwa jarmarki w roku. Rozwijało się również tutejsze rzemiosło, m.in. oparte na skórze, krawiectwo, młynarstwo itp. Bezpieczeństwa miasta strzegły nowe, kamienne mury z dwiema bramami, wzniesione w miejsce drewnianej palisady. W końcu XVII i przez cały XVIII w. trwała barokowa przebudowa domów w miasteczku, w miejsce wcześniejszych, zwłaszcza renesansowych.
Kameralne centrum
Chociaż jak przegląda się wspomniany album widokówek, trudno nie zauważyć, jak bardzo zmieniły się Bojnice zwłaszcza od końca XIX w, gdy zaczęto je wydawać. Centralny plac miejski, obecnie Hurbanovo námiestie, prosta i najkrótsza, a zarazem szersza od pozostałych ulica łącząca zamek z farą, był piaszczystą drogą, przy której stały parterowe i nieliczne jednopiętrowe domki. Na późniejszej widać świeżo posadzony pośrodku podwójny szpaler młodych drzew. Dziś jest to ocieniona starymi drzewami spacerowa aleja, po południowej stronie której jest wąska, dwukierunkowa jezdnia.
Najstarszym drzewem w mieście jest 700-letnia lipa króla Mateusza, posadzona według legendy przez niego. Z zabytków, poza już wspomnianymi i farą, o której też napiszę osobno, są resztki średniowiecznych umocnień z renesansową bramą, dwie kapliczki, Kalwaria na górze nad miastem oraz stare, bardzo popularne w XIX i XX w. kąpielisko (Kúpele Bojnice), nowe kąpielisko termalne (Kúpalisko Čajka) oraz Narodowe Zoo. Najstarsze i największe w Słowacji, z ponad 300 zwierzętami, ptakami, gadami itp. różnych gatunków z wszystkich kontynentów.
„Mewa w obłokach”
A także jeden z najstarszych w kraju ośrodek sokolnictwa. Ze wglądu na złą pogodę nie mogliśmy oglądać zaplanowanego pokazu lotów tych ptaków. Spotkaliśmy się jednak z jednym z sokolników i jego podopiecznym. Miasto, w którego gospodarce którego szczególne miejsce zajmuje turystyka, proponuje też gościom aktywny wypoczynek, ciekawy punkt widokowy (Vyhliadka Bojnice), ale przede wszystkim nową, ogromną wieżę widokową na wzgórzu górującym od północy nad miastem. Do parkingu pod nią, niestety dosyć odległego od wejścia i położonego wyżej, dojechać można samochodami lub turystyczną kolejką na kołach.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz