Paryż
Cmentarze świata na Père Lachaise
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Przez kilka miesięcy w tym roku na cmentarzu Père Lachaise w Paryżu można było oglądać wystawę fotografii Jean Claude’a Garniera, noszącą nazwę „Cmentarze świata”.
Trzydzieści osiem ogromnych zdjęć, ustawionych na stelażach wzdłuż centralnej alei prowadzącej do Pomnika Zmarłych, prezentowało cmentarze w różnych krajach, rozmaitość rozwiązań i wykorzystania swoistych cech topograficznych, krajobrazowych, roślinnych czy też architektonicznych.
Co je łączy? Są zmaterializowaną pamięcią o zmarłych, manifestacją ich obecności i związku z żyjącymi, w sensie zarówno uniwersalnym jak i osobistym, indywidualnym. Cmentarze różnych kultur i obrzędów, w których natura Matki Ziemi łączy się harmonijnie z rzeźbą. Doświadczeniem wspólnym tych miejsc jest atmosfera spokoju. W takiej atmosferze znajdziemy się przekraczając bramę cmentarza Père Lachaise z klepsydrą i wiecznym ogniem – symbolami przemijania i nieśmiertelności, w otoczonym murem miejscu wielkiej tajemnicy śmierci.
Założony w 1803 roku cmentarz Père Lachaise stał się wzorcem cmentarzy w formie parku krajobrazowego, wykorzystujących walory terenu, w którym nagrobki są elementem rzeźbiarskim pośród bujnej zieleni. Powstał w następstwie wielu utopijnych projektów budowy monumentalnych nekropolii jako miast – ogrodów umarłych, które pojawiły się we Francji w drugiej połowie XVIII w. po wprowadzeniu nakazu pochówków poza murami miasta (w 1763 r.).
Cmentarz Père Lachaise jest najstarszym i największym spośród czterech cmentarzy założonych na początku XIX w. poza murami stolicy: Montmartre na północy, Montparnasse na południu i Passy na zachodzie miasta. Przełamanie społecznej niechęci wobec pochówków daleko od kościołów, w powszechnym mniemaniu – w ziemi nie poświęconej, było zasadniczym problemem, który przejawił się również na początku funkcjonowania cmentarza Père Lachaise. Podaje się, iż w pierwszym roku działalności – 1804 – powstało tylko 13 grobów, a w 1812 r. liczba pochówków wyniosła 833. W celu podniesienia prestiżu tego miejsca sprowadzono nań prochy znanych Francuzom postaci: powstał pomnik Abelarda i Heloizy, Moliera i bajkopisarza La Fontaine’a.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Komentarze: 1
Dodaj komentarz
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Warto wiedzieć:
– tu jest pochowany Jim Morrison – to wie prawie każdy z jego fanów, ale dobrze wiedzieć przed odwiedzeniem jego grobu, że jest to miejsce naprawdę dobrze inwigilowane przez francuską policję. Lepiej mieć przy sobie dokumenty i uzbroić się w cierpliwość, jeśli zostaniemy wylegitymowani. Używki lepiej używać w bardziej użytecznych miejscach.
– tu też jest pochowana Édith Piaf – jej grób zrobił na mnie dojmujące wrażenie, bo jest tak zwykły, aż chciałoby się powiedzieć mieszczański, jakby księgową pochowali, nie artystkę, nie wiem, głupio gadam, ale takie miałam odczucia (no ulegamy jakimś swoim wyobrażeniom, że jak Paryski Wróbelek, to niby w płatkach róż spoczywać będzie)
– Abelard i Heloiza – rzeczywiscie fascynujacy monument, tu mnie powalilo, tchnie imperium…