Sukhothai
Królewski Poranek Szczęścia
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Historia wspaniałości tego miejsca w środkowej Tajlandii na Nizinie Menamu, wpisanego w 1991 roku na Listę Dziedzictwa UNESCO, rozpoczęła się od zwycięstwa w pojedynku na? słoniach.
Stoczył go w I połowie XIII wieku syjamski wódz Pho Khun Si Intharathi?ego z dowódcą obrony miasta na zachodnich kresach ówczesnego Imperium Khmerów. Dzięki temu zwycięstwu miasto Sukhothai, co po tajsku znaczy Poranek Szczęścia, stało się na 200 lat (1238-1438) stolicą pierwszego syjamskiego królestwa.
Stolica wielkiego imperium
Stąd jego władcy, od pierwszego, wspomnianego zwycięzcy w pojedynku na słoniach (przybrał on imię Sri Indraditya, rządził tu w latach 1238-70), do ostatniego Maha Thammaracha IV (1419-38), sprawowali władzę nad imperium, które rozciągało się od obecnego Laosu na północy, do Półwyspu Malajskiego na południu i od Mekongu na wschodzie do Morza Andamańskiego ? części Oceanu Indyjskiego na zachodzie. Ówcześni władcy potężnego Imperium Khmerów byli zbyt pochłonięci wznoszeniem kolejnych, sławnych dziś na całym świecie świątyń, pałaców, gigantycznych rzeźb i pomników w Angkor Wat na terenie obecnej Kambodży, aby odbić to miasto w początkowej fazie powstawania Królestwa Sukhothai. A później, gdy stało się potężniejszym, nie byli już w stanie przeciwstawić mu się. Piszę to, oczywiście, w wielkim uproszeniu, odsyłając zainteresowanych szczegółami historii Sukhothai i królestwa Syjamu do innych, bardziej kompetentnych źródeł.
Park historyczny
Z dawnej królewskiej stolicy, w rozbudowie której szczególną role odegrali syn i następca Sri Indraditya, król Khun Pha Mueang (Ban Mueang, 1270-79), a zwłaszcza jego brat i najmłodszy syn założyciela nowego państwa, trzeci kontynuator rodu na tronie, Pho Khun Ramkhamhaeng Maharat (Ramkhamhaeng, 1238-98) zachowały się wspaniałe rozległe ruiny i liczne dzieła architektury oraz sztuki. Leżą one około 12 km na wschód od centrum współczesnego miasta Sukhothai i rozciągają na obszarze ponad 70 km?. Składają zaś z około 40 zespołów świątynnych. Rzecz jasna zwiedzenie nawet kilkunastu najważniejszych z nich w tym rozległym Parku Historycznym, bo taki ma on status, jednego dnia jest niemożliwe.
Wat Mahathat
Centrum średniowiecznego królewskiego miasta, a zarazem duchowym całego państwa, był zespół świątynny Wat Mahathat. Zbudowany na planie prostokąta, z przejrzystym planem ulic i placów przecinających się pod katem prostym, otoczony był i jest murami obronnymi oraz wałami. Z górującą do naszych czasów pośrodku wieżą chedi w kształcie pąka kwiatu lotosu i z licznymi zachowanymi w pobliżu resztkami kolumn ? pozostałościami podtrzymujących dach wihanu, a także posągami Buddów i innymi detalami. W kompleksie Wat Mahathat znajduje się także kilka innych świątynnych wież chedi. W tym wielopoziomowa ceglana zbudowana na planie kwadratu na południowym skraju tego kompleksu. Inna, w kształcie dzwonu, stoi w jego północno-zachodnim narożniku. Kolejna ciekawsza spośród innych, ośmioboczna, we wschodniej części. Obejrzeć można też liczne posągi Buddy, w tym dwa duże siedzącego i jeden stojącego między kolumnami.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz