Monte Piana (2324) to skalna wyspa wznosząca się nad otaczającymi ją dolinami. Należy do grupy Dolomiti di Sesto.  Płaski szczyt w wielu miejscach obrywa się urwiskami, przez które wiodą drogi wspinaczkowe.

Monte Piana było w czasie I wojny światowej miejscem zaciętych walk. Na szczycie są pozostałości długich sztolni wykutych w skale. Tu znajduje się prawdopodobnie jedyna zachowana w całości sztolnia wraz z komorą minerską, ponieważ Włosi nie zdążyli odpalić ładunku. Trasa sztolni jest oznakowana.

Monte Piana od południowej strony opada dość łagodnym zboczem, po którym prowadzi droga dojazdowa z Misuriny. Doprowadza ona pod schronisko (rifugio) Angelo Bosi. Tą drogą jest też najłatwiejsze wejście.

Wstaje nowy dzień? Drogi moje i kolegów rozchodzą się. Oni na ferraty, a ja… kto to wie, gdzie mnie nogi poniosą? Idę przed siebie, z mapą w kieszeni. Już od pola namiotowego wzrok przyciąga jakaś góra? całkiem płaska, po niej wije się ścieżka. Tam na pewno wejdę! Skoro stąd widać górę to i z góry też moje miejsce bytu, więc nie zabłądzę. Skrzyżowanie szlaków ? hmm… w prawo czy w lewo? Idę w lewo, przecież i tak nie wiem co tam zobaczę… Szlak nr 122 ? cel Monte Piana.

Droga jest wygodna i nie męcząca. Czasem robię skróty, ale wcale na tym dobrze nie wychodzę bo trzeba się piąć ostro w górę. Dochodzę do rifugio Angelo Bosi. W schronisku i wokół niego zgromadzono wiele eksponatów muzealnych dotyczących walk w czasie I wojny św. Obok jest też bardzo ładna kapliczka.

Pod schroniskiem chwila odpoczynku. Zaglądam do kapliczki i oglądam ekspozycje muzealne. Czas ruszać na szczyt. Dochodzę do wypłaszczenia terenu. Jestem miło zaskoczona. Nie wierzę w to, co widzę. Stojąc na rozległym płaskim szczycie Monte Piana, spoglądam wokół na otaczające mnie piękno.Tak, to są Dolomity!

Ta niezliczona ilość fantastycznych kształtów. Te barwy mieniące się w słońcu. Te jeziora w dole. I te… ścieżki pnące i wijące się po masywach, których moja wyobraźnia nie była w stanie namalować. Ze szczytu prowadzi wiele ścieżek o różnej skali trudności. Ja wracam jednak tą samą drogą modyfikując ją w dolnej części. Wiem już, że moje miejsce nie jest pod namiotem, ale właśnie tu na szlaku?

Przeczytaj także...

Sassolungo. Wokół skalnego gniazda

Autorka: Barbara Górecka

Sassolungo to najmniejsza powierzchniowo grupa górska w Dolomitach. Tworzy gniazdo o zwartej budowie i wyraźnie zaznaczonych granicach. Jest tu kilka obiektów zwanych schroniskami, ale to są pensjonaty lub restauracje.

Tre Cime di Lavaredo. Górską ścieżką wokół doskonałości

Autorka: Barbara Górecka

Od tej pory góra ta będzie mi towarzyszyła w wędrówce. Tylko ona – wielka i „ja” – taka mała. Nie znam jeszcze swoich możliwości siłowo-czasowych. Chcę oglądać tę „doskonałość” z dalszego planu… Ścieżka bardzo wygodna i absolutnie nie męcząca, ale długa...

Monte Cristallo. Kubełkiem pod ferratą

Autorka: Barbara Górecka

Roztacza się przede mną piękna i rozległa panorama. Przygniata mnie masyw Cristallo. Po przeciwnej stronie piętrzy się Pomagagnon. U jego stóp mieni się turkusowym kolorem sztuczne jeziorko. Czy jest ono ładne czy brzydkie – zdania są podzielone. Mnie się podoba.

Poczytaj więcej o okolicy:

Alleghe. Baza do wędrówek w Dolomity

Fanis. Wojennym szlakiem na Lagazuoi Piccolo

Kronplatz. Kolejne muzeum Reinholda Messnera

Pale di San Martino. Cima Rosetta jednak zdobyta!