Berlin
Muzeum Sztuki Azjatyckiej
Początek zbiorów, liczących już ponad 20 tys. artefaktów, sięga roku 1873. To wówczas powstała w Berlinie pierwsza kolekcja sztuki indyjskiej, która z czasem się rozrosła.
Współcześnie Muzeum Sztuki Azjatyckiej – Museum für Asiatische Kunst – ma jeden z najbardziej znaczących zbiorów sztuki indyjskiej i azjatyckiej, poczynając od IV. tys. p.n.e. do czasów współczesnych.
Imponujące zbiory
Do 2019 roku miało siedzibę w dzielnicy Steglitz przy Lansstraße 8, od 2020 r. zajmuje rozległe III piętro w Forum Humboldt na Wyspie Muzeów, o którym niedawno pisałem. Sąsiaduje ono ze zbiorami etnologicznymi, przy czym w jednym miejscu bardzo wysoka, nie mieszcząca się w jego sali, rzeźba afrykańska, „przebija się” nawet na wyższy poziom. I można ją oglądać zarówno z dołu, jak i z góry. Zbiory sztuki azjatyckiej są rzeczywiście imponujące.
Uwagę zwraca, wspaniale zachowana, odlana w brązie rzeźba hinduskiego boga tańczącego w kole ustawionym na postumencie, która ma około 2 mm wysokości. Jest też, naturalnej wielkości, posąg procesyjnego byka Nandi – rumaka boga Sziwy. Ogromna, sięgająca niemal sufitu sali, również odlana w brązie, głowa zapewne tajskiej księżniczki. Ale obok rzeźb można oglądać wspaniałej roboty dzieła rzemiosła artystycznego wykonane z metalu, nefrytu, ceramiki czy kości słoniowej, świadczące o wpływach islamu w tym regionie świata. Bo prezentowane eksponaty pochodzą również z dawnego „Wielkiego Jedwabnego Szlaku”.
Sztuka buddyjska i dworska
Wiele dzieł stanowi dziedzictwo sztuki buddyjskiej. Poza obiektami sakralnymi, uwagę przyciągają także o charakterze świeckim. Np. chiński tron cesarski wykonany z drewna palisandrowego, inkrustowany masą perłową oraz zdobiony laką i złotem. Wśród kilku tego rodzaju siedzeń tronowych znajduje się jedno, przedstawiane jako jedyne w zbiorach europejskich, z należącym do niego parawanem. Nie brak mnóstwa ciekawej oraz cennej ceramiki i to od epoki neolitu, tkanin, bogatych strojów czy biżuterii. Oraz kolekcji japońskiego malarstwa oraz wschodnioazjatyckiego zdobnictwa laką.
Innym, przyciągającym uwagę eksponatem jest częściowa rekonstrukcja Jaskini 16. Mieczników z północnego odgałęzienia Jedwabnego Szlaku. Otwierany przed zwiedzającymi tylko na pięć minut co pół godziny ze względu na konieczność jego szczególnej ochrony przed światłem, jest wykonany w XVII w. na bawełnianej tkaninie plan najsłynniejszego indyjskiego mauzoleum – grobowca Tadż Mahal.
A może z audioprzewodnikiem?
Eksponaty w tym muzeum, a także wszelkie informacje, opisane są po niemiecku i angielsku. Oglądać je można samodzielnie i spokojnie studiować te informacje. Lub – wybiórczo – w grupach z przewodnikiem. Ale można też korzystać z audio przewodnika w języku polskim. Zwiedzając muzeum kierowałem się zarówno sugestiami pracowników, informacjami o rzadkości lub szczególnych cechach artefaktów, a także tym, co najbardziej zwracało moją uwagę. Ekspozycja jest przejrzysta, bez natłoku artefaktów, sale przeważnie jasne, co ułatwia zrobienie zdjęć.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz