Lądujemy w Kuczingu, stolicy malezyjskiego stanu Sarawak na wyspie Borneo. Blisko dobową podróż zniosłem, jak zwykle dobrze. Chociaż dostosowanie organizmu do siedmiogodzinnej różnicy czasu wymagać będzie jednak paru dni.

Mimo iż w Kuala Lumpur dokonaliśmy odprawy paszportowej i celnej ? obywateli polskich przybywających na okres do 3 miesięcy nie obowiązują wizy, w Kuczingu podlegamy jej ponownie. Sarawak ma bowiem dużą autonomię, o pracę tu trudno, goście są więc wnikliwie sprawdzani. Znowu wypełniamy formularze imigracyjne z wyeksponowanym ostrzeżeniem: BE FOREWARNED DEATH FOR DRUG TRAFFICKERS UNDER MALAYSIAN LAW ? że za handel narkotykami można zapłacić tu głową. Do paszportów wbijają nam pieczątkę uprawniającą tylko do miesięcznego pobytu i drugą ? z zakazem podejmowania pracy.

Pierwszy spacer po mieście
Port lotniczy jest spory, nowoczesny. Na zewnątrz uderza nas fala upału, ogromna wilgotność powietrza. Ale to nic nowego. Hotel Hilton, w którym spędzimy pierwszą noc na tej trzeciej co do wielkości wyspie naszego globu, w jednym z najsłabiej poznanych i zagospodarowanych obszarów świata, trzyma klasę tej sieci. Znajduje się nad brzegiem szerszej tu niż Wisła w Warszawie, Sarawak River. W pobliżu są inne nowoczesne hotele i gmachy. Zaś z drugiej strony stare miasto ? Chinatown. Rezygnuję z krótkiego odpoczynku po podróży, zagłębiam się w wąskie uliczki z jedno-, rzadziej dwupiętrową zabudową. Z reguły na parterze ze sklepami, warsztatami, barkami, na piętrze zaś mieszkaniami właścicieli. Krótka, tropikalna ulewa zmusza mnie do powrotu do hotelu.

Pod opieką przewodnika
Nasz tutejszy przewodnik, Chińczyk jest dobrze przygotowany. Gdyby nie fakt, że preferuje wszystko co chińskie w sposób nie zawsze dla nas korzystny, byłby doskonały. Wyjeżdżając z kraju sprawdziłem w encyklopedii PWN, że Kuczing liczy 75 tys. mieszkańców. Przewodnik mówi o 450-tysiącach ? niemal czwartej części całego Sarawaku, mającego blisko 2 mln ludności. Kuczing, który jeszcze niedawno był rybackim miasteczkiem, rozwija się bowiem dynamicznie.

Dwa centra w jednym mieście
Wygląda to zresztą dosyć chaotycznie, zwłaszcza z wysokiej wieży widokowej, skąd mamy rozległą panoramę. Dwa, odległe od siebie centra miasta, każde z własnym ratuszem. Sporo wielopiętrowych, rozrzuconych na znacznym obszarze gmachów. Meczety, wśród nich ogromny na uboczu i stary Masjid Bahagian na starym mieście. Chińskie pagody – najstarsza z 1874 r., poświęcona bóstwu dobrobytu. Kościół anglikański ? St. Thomas. Podobno jest także katolicki oraz świątynia sikhijska. Ponadto stadion do narodowego sportu ? hokeja na trawie, planetarium, i wiele innych obiektów. Szerokie, wygodne arterie częściowo zabudowane gmachami, centra handlowe.

Przeczytaj także...

Borneo. Tam, gdzie pieprz rośnie

Autor: Cezary Rudziński

Okazuje się, że pieprz czarny i biały pochodzą z tych samych krzewów. Zrywa się bowiem zielone owoce. Te, które są suszone na słońcu – to pieprz czarny. Natomiast moczone przez tydzień w wodzie do chwili aż zbieleją – to pieprz biały.

Kuala Lumpur. Kosmopolityzm po azjatycku

Autor: Jarosław Swajdo

Przybywających po raz pierwszy do Azji Południowo-Wschodniej zwykle uderza barwna mieszanka etniczna charakterystyczna dla jej wielkich miast, zaś w obrębie tychże niekiedy na dodatek mocno dywersyfikująca się od siebie komponentami...

Tajpej. Skarby chińskich cesarzy… na emigracji

Autor: Cezary Rudziński

I oto jestem w Tajpej, a zwiedzenie Narodowego Muzeum Pałacowego uważam za najważniejszy punkt programu pobytu na wyspie. Bo otaczanie się zbytkiem, gromadzenie skarbów, było czymś oczywistym dla cesarzy Chin.

Poczytaj więcej o okolicy:

Borneo. Tam, gdzie pieprz rośnie

Borneo. W "długim domu" Ibanów

Borneo. Nadmorskie atrakcje Sarawaku