Sceneria fajna, groźnawa taka. Niby jak zmierzch: choć słońce nisko nad horyzontem ? nie zajdzie, jesteśmy już za kołem. Świeci? upiornie? Wokoło ? wrzosowiska, bagna?  jakby dekoracja do Psa Baskervillów.

Jest mini parking i tablica. Rezerwat, na szczęście przyrody. Tego mi było potrzeba. Postóój! Z opisu na tablicy wynika, że mamy do czynienia ze specjalną roślinnością ? bagienną czy coś. Nie znam się, z roślin rozróżniam marchewkę, goździk na 8 marca i choinkę. Ale wyjazd powinien mieć charakter dydaktyczny nieco. Idziemy. Ścieżka prowadzi przez łąkę. Jest wyłożona deskami ? chyba grząsko. Mokro. Podesty z desek ułożone na torfowisku. Z wierzchu woda. I coś białego. Pochylamy się: białe strzępki waty na patyczkach? A gdzieniegdzie różowe kwiateczki. Cudo. Pomosty pod nami interesująco sprężynują ? jak się przyjrzeć to są ułożone na starych pomostach, które przykrywa woda. Myślę, że trzymają się na powierzchni tylko dlatego, że są zbite razem. Dochodzimy do końca torfowiska (?) i znowu miła niespodzianka ? wieża, a z niej widok na jezioro. Na drugim brzegu wypatrujemy chatynkę ? jedno było okienko i jeden był wchód do niej. Ciekawe, jak tam dojeżdżają?

W drogę. Za oknem ? laski, woda, droga nieco się wijąca i? A co to? Jakieś takie małe, myszate ? lezie w poprzek drogi. W kilka sztuk nawet. Saab przed nami staje. No co to? Może te, no ? renifery?
Renifery!!!!!!! ? się zatrzymuj, gdziekolwiek, no przecież ja zdjęcia zrobić muszę!!! ? to najmilsza z żon, tedy jasne ? muszę. No dobra. Stawiam taksówkę na awaryjnych ? droga wąska, zakręty, las i w rzadkim lasku ? rzadka osada. Domki jakby kołchozowe. No ? wiem, nie kołchozowe, ale mizerne. Jak te renifery ? też niewyrośnięte. Zawsze myślałem, że to duże jest. Wiem ? chyba proporcję wziąłem z zaprzęgu św. Mikołaja (nie tego pobożnego z Miry tylko tego filuta w czerwonym od Ho!, Ho!, Ho! ). Tam one bardziej do jeleni podobne były, a w rzeczywistości ? góra daniele. Zawód. W sumie jednak stwory sympatyczne. Takie myszate. Ta szerść im jakoś tak w kępy rośnie. Linieją? I rogi: takie gałęzie mchem pokryte. Albo zamszem raczej. Najfajniejsze są młodziaki ? gałązki mają całkiem niewyrośnięte, a mech nie powycierany jeszcze ? super.

Im więcej ich widzimy ? tym bardziej podbijają nasze proste serduszka. Mają w sobie jakiś taki filozoficzny spokój. Całe ich jestestwo niesie jeden komunikat: Co ja tu robię? Ja tu mieszkam. To my mamy na nie uważać. Znak z reniferkiem oznacza jedno: wyłazi to-to skąd-bądź jak nie przymierając krowa. Lezie najchętniej szosą. Wzdłuż, no w najlepszym przypadku na skuśkę ale w ostry kąt. Nie za szybko. On jest u siebie. A my u niego. Wszystko.
Niech żyją renifery!

Przeczytaj także...

Rovaniemi. Rumaki świętego Mikołaja

Autor: Adam Gąsior

Skąd renifery u świętego Mikołaja? Dostarczają mu ich Saamowie, lud, dla którego hodowla reniferów stanowi istotę życia. Świadczy o tym choćby fakt, że w ich języku jest około 400 słów określających renifera.

Rio de Janeiro. Piąta potęga żyje na plaży

Autorka: Katarzyna Pąk

Barazylia jest piątym co do wielkości państwem na Ziemi. A – muszę przyznać – pierwsze z wielkich, które nie ma imperialnego zadęcia. Brazylijczycy, to pacyfistycznie nastawieni do świata obywatele. Trzeba im słońca, plaży, futbolu i samby. W naszym klimacie chyba by uwiędli.

Glittertind. Topniejąca biała czapa lodowca

Autor: Wiktor Rozmus

To właśnie ten szczyt przez długie lata i jeszcze do niedawna uważany był za najwyższy W Skandynawii. Było tak z powodu lodowca, który przez cały rok utrzymuje się na szczycie góry. Niestety w ostatnich latach lód bardzo stopniał...

Poczytaj więcej o okolicy:

Inari. Pożegnanie z jeziorem

Pielpajärvi. Przez tajgę do kościoła na puszczy

Sovintovaara. Z widokiem na wielką wodę

Rovaniemi. Rumaki świętego Mikołaja