Miły facet z obsługi klienta wychodzi ze mną na plac. Podnosi maskę – wakumpompa. Wracamy do biura. – Zrobić możemy, ale nie wiem jak będzie z terminem? Kalendarz. Najwcześniej mogę pana umówić na wtorek. Na dziesiątą? (mamy czwartek!).

– No jak to! Jestem z drogi, musi pan pomóc! Facet wyraźnie stropiony: – Przepraszam… nie mogę… jestem poumawiany z innymi, nie mogę ich zawieść, rozumie pan?
– Rozumiem. (Rozumiem? A gdzie nasze polskie terminarze z gumy? Jak to się nie da?).

I teraz będzie najlepsze: facet bierze opasłą księgę telefoniczną, odchodzi w głąb kantoru, żeby nikt mu nie przeszkadzał i próbuje wcisnąć mnie do konkurencji. Dzwoni w kilkanaście (!) miejsc. Z każdym długo rozmawia, szczegółowo tłumaczy, słucha wyjaśnia, wreszcie kiwa głową ze zrozumieniem… i dzwoni w następne miejsce. Pracuje w skupieniu. Po 45 (czterdziestu pięciu!) minutach walki w mojej sprawie prawie się poddaje.
– Ale zaraz, jeszcze jeden adres… Jest taki facet, co w zasadzie robi citroeny i japończyki ale… Jest!!! Przyjmie pana! Od ręki!
– No cud normalnie! – Mało gościa nie uściskałem.

Jedziemy. Za fabryką noży. Jest! Uśmiechnięty od ucha do ucha szpakowaty właściciel zaprasza nas szerokim gestem na podwórze. Pokazuje gdzie stanąć. Podnosi maskę, słucha, zagląda… Wakumpompa. Bez żadnych wątpliwości. Zaraz przyjdzie chłopak i wymontuje. Jak zamówimy przed dwunastą, to na jutro do południa będzie i na fajrant was wypuszczę. Postawcie sobie samochód na skraju placu. Możecie tu pomieszkać, kran z wodą jest za budynkiem, ubikacja – w warsztacie. Bramy nie zamykamy na noc. Po co?

Myślę: Jak to na jutro? Dziś się nie da? Spokój, przecież to i tak szybko. Dwa dni w plecy. No i tu właśnie jest pora na ćwiczenia ze stoicyzmu…

Tymczasem wakumpompa już wykręcona. Z podziwem obserwowaliśmy pracę fińskiego czeladnika. Duży dwudziestolatek w wersji blond. Przyszedł niemal natychmiast. Wyjął z kieszeni kombinezonu śrubokręt. Odkręcił opaski. Od przewodów wodnych. Nie wszystkie. Poszedł po klucz. Ósemkę. Odkręcił kolejne. Poszedł po krzyżak. I odkręcił ostatnią. W podobny sposób odkręcił wakumpompę. Choć za chyba trzecim nawrotem przyniósł skrzyneczkę. Z narzędziami. Wprawdzie nie wszystkimi. O dziwo – zmieścił się z robotą w obiecane pół godziny. Zresztą do tego systemu pracy jeszcze wrócimy przy zakładaniu wakumpompy, ale nie uprzedzajmy faktów…

Przeczytaj także...

Fiord Porsanger. Opowieść o norweskiej sławojce

Autor: Jacek Michałowski

Z wozu wysiada na oko dość sympatyczny facet około czterdziestki. Nie wygląda na turystę, jakiś solidny gość – drobny biznesmen, albo może geodeta – niewysoki, raczej krępy, sympatyczna twarz, broda, okularki, dynamiczne ruchy. Idzie do kibla.

Galdhøpiggen. Wyprawa na dach Skandynawii

Autorka: Anna Ochremiak

W recepcji zasięgamy języka. Wycieczki na najwyższy szczyt Skandynawii przewodnicy prowadzą stąd dwa razy dziennie. Nazajutrz też. – Bez przewodnika nie można? – Nie. Droga przez lodowiec, trzeba mieć sprzęt – nie puszczą.

Pikuj. Najwyższy w całych Bieszczadach

Autor: Andrzej Węgrowicz

Wierzchołek wydatny, skalisty. Zbocza strome, miejscowości w dolinach odległe. Na zachodzie widać masyw Ostrej Hory, zza niej wyłania się Połonina Równa. Dalej ku południowi potężne Gorgany...

Poczytaj więcej o okolicy:

Rovaniemi. Wirtualne doznanie Arktikum

Inari. Siida ? muzeum ludu dalekiej Północy

Sodankylä. Najstarszy kościół w Laponii

Rovaniemi. Chrapanie świętego Mikołaja