Pardubice
Widoki z wieży Zielonej Bramy
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Była pierwszym kościołem parafialnym w mieście, przebudowanym na początku XVI w. Obok niego był, zlikwidowany w 1786 r, w ramach reform cesarza Józefa II, klasztor minorytów z rozległymi piwnicami, w których w latach II wojny światowej mieściły się schrony przeciwlotnicze. Niestety, także podczas tego pobytu w Pardubicach, nie starczyło mi czasu, aby obejrzeć ten kościół. Bo i poza Starówką jest tu sporo wartych zobaczenia budowli i miejsc. Np. Nabrzeże Wernera (Wernerovo nábřeži) – tylny trakt ratusza, przez które niegdyś płynęła „miejska rzeka”, zwana też „strugą”.
Woda dla miasta i napęd dla przemysłu
Wykopano ją na przełomie XV i XVI w, na polecenie Wilhelma z Pernstĕjna. Była to jedna ze znakomitych budowli tamtych czasów, która zaopatrywała miasto w wodę pitną. Resztki dawnych konstrukcji jeszcze zachowały się. Woda tej rzeczka napędzała także koła wodne słodowni, zaopatrywała w wodę również miejską łaźnię i browar oraz mięsne jatki.
A poza murami miasta dodatkowo napędzała koła wodne: tary sukiennicze, piły i kolejny młyn. Po zachodniej stronie nieistniejących już murów miejskich, znajduje się obecnie długi plac Republiki. A z niego jest główne wejście do kościoła św. Bartłomieja, w jego pobliżu zaś dzwonnica. Początkowo, od roku 1556, z drewnianą rampą na dzwony, pokrytą graniastosłupem z desek. Podczas wojny trzydziestoletniej została spalona, później na jej miejscu wybudowano nową, z murowaną komorą dolną. W 1680 r, w trakcie epidemii cholery, wzniesiono przy niej kaplicę. Ofiarowano ją św. Rochowi, obrońcy przed zarazą. Została zamknięta jednak w roku 1833. Obecny wygląd dzwonnicy, to rezultat przebudowy w roku 1930.
„Geniusz” z twarzą śpiewaczki Emy Destinovej
Równocześnie obok niej wzniesiono pomnik ku czci poległych w I wojnie światowej. Na południowym krańcu placu Republiki stoi Wschodnioczeski Teatr Pardubice. Ten secesyjny budynek, którego wygląd jakoś bardziej kojarzy mi się z dworcem kolejowym, zbudowano, jako Teatr Miejski (nazwa Mĕstské Divadlo nadal figuruje na jego frontonie), w latach 1906-09 według projektu arch. Antonína Balšánka. Nad tympanonem z herbem miasta stoi posąg „Geniusz” z twarzą słynnej czeskiej śpiewaczki operowej XX wieku, Emy Destinovej.
Jest to dzieło rzeźbiarza Bohumila Kafki (1878-1942), autora również największego na świecie posągu jeźdźca na koniu – husyckiego hetmana Jana Żiżki w Pradze. Sporo godnych uwagi budowli architektury XX wieku stoi zarówno przy placu Republiki, jak i w jego pobliżu, m.in. przy odchodzącym od niego prostopadle, vis a vis Zielonej Bramy, „deptaku” – Alei Pokoju (Třida Míru) oraz ulicach sąsiednich. Obok Starówki, drugą największą atrakcją Pardubic są Zamek oraz Przyzamcze. Ale to już temat na odrębną relację z tego ciekawego miasta.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz