Czarnolas
Losy dworu Jana Kochanowskiego
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
W latach 1834-47 idee babki i matki realizowała Teresa Jabłonowska. Ukończyła budowę kaplicy i wyposażyła ją w sprzęty liturgiczne. W 1836 roku kaplicę konsekrowano. Obsługiwali ją dominikanie z klasztoru w Wysokim Kole, którego fundatorem był wnuk Jana Kochanowskiego. W kaplicy były eksponowane pamiątki po poecie: fotel, żelazne drzwi z herbem Korwin, krucyfiksy oraz ornaty z epoki. Wokół dworu zaprojektowano park krajobrazowy włączając rosnące tu stare dęby, topolę nadwiślańską zwaną białodrzewem. W miejsce dawnej kamiennej płyty pod lipą, postawiono obelisk.
Pierwsze muzeum
Jabłonowska eksponowała i konserwowała pamiątki po Janie Kochanowskim. Sprowadziła pierwodruki i dawne wydania dzieł poety z prywatnych kolekcji. Założyła księgę pamiątkową zwiedzających Czarnolas. Prowadzono ją przez sto lat, lecz zaginęła w latach pięćdziesiątych XX wieku. Fotel uchodzący za autentyczną pamiątkę poddano konserwacji. Księżna szeroko propagowała Czarnolas i jego pamiątki. Zmarła w Wenecji a pochowano ją w krypcie rodzinnej kaplicy. W tym czasie Czarnolas został bardzo zadłużony, a odziedziczył go syn Jabłonowskich, Władysław Eustachy. W 1853 roku dwór spłonął i bardzo długo go nie odbudowywano. Pożar uszkodził też kaplicę. Władysław przebudował obelisk czarnoleskiej lipy, zmieniając na pomnik Urszulki i Jana. Na froncie wmurował symboliczną urnę i fragment trenu XIII. Na zwieńczeniu umieścił rzeźbę głowy Piotra Kochanowskiego (bratanka poety) zamiast oczekiwanego wizerunku Jana Kochanowskiego. Do odbudowy obecnie istniejącego dworu przyczyniła się Ludgarda Jabłonowska. Zachowane zostały pierwotne podziały i sklepione kolebkowo podpiwniczenie. Właścicielka bywała tu okresowo i mieszkała w drewnianej oficynie dworskiej, istniejącej do dzisiaj.
Bliżej współczesności
W czasie I wojny dwór został zniszczony. Odbudował go Stanisław Zawadzki, późniejszy właściciel. Okazał się rzetelnym opiekunem pamiątek czarnoleskich i parku. Dworek przetrwał do II wojny.
Ostatni właściciel, Antoni Jełowiecki, zmarł bezpotomnie, a pochowany jest w czarnoleskiej krypcie. W 1946 roku dobra czarnoleskie zostały upaństwowione i przeznaczone na cele społeczne. W 1961 roku w dworze powstało muzeum Jana Kochanowskiego. Napiszę o nim w kolejnym artykule.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
- filmik autorki







To nie dworek, tylko dwór, centrum majątki ziemskiego. Dworek to podmiejska willa w stylu dworu szlacheckiego.