Ait Ben Haddou
Saharyjski ksar na liście UNESCO
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Około trzydzieści kilometrów za miastem Warzazat w kierunku Marrakeszu znajdziemy ksar Ait Ben Haddou. Wznosi się on na wzgórzu i obecnie jest w zasadzie niezamieszkały. Podobno żyje tu około dziesięciu rodzin.
Znajduje się tu natomiast wiele sklepików z pamiątkami. Ksar ten był miejscem akcji wielu filmów: Gladiator, Jezus z Nazaretu? Naszym tutejszym ?opiekunem? był tu człowiek, który grał w filmach role drugoplanowe. Jest to postać dość charakterystyczna, z nieznikającym z twarzy uśmiechem.
Ksar, czyli ufortyfikowana osada
Aby obejrzeć ksar z bliska, przechodzimy przez rzekę po bardzo oryginalnej kładce, czyli workach napełnionych piaskiem. Wprawdzie jest tu już nowy most, ale nim będziemy wracać. Woda w rzece ma na ogół niski poziom, więc mieszkańcy sobie radzą. Oglądamy wioskę z wieloma budynkami, ze strzelistymi wieżami i w fantastycznym kolorze mieniącym się w promieniach słońca. Budynki wznoszą się piętrowo, a pięter jest chyba ze cztery. Uliczki zachodzą na siebie zakosami, a w ich zakamarkach są sklepiki. Wstęp na teren jest płatny. Wchodzimy na uliczki czasem zamieniające się w schody i podążamy do góry. Czasem można zajrzeć do jakiegoś domu, ale właściciele żądają za to opłaty. Na samym szczycie jest płasko i stoją resztki zrujnowanej wieży obronnej. Panorama stąd świetna i dookolna. Bardzo wyraźnie widać Atlas Wysoki z ośnieżonymi szczytami.
Na światowej liście
Nie ustalono kiedy naprawdę powstała wioska. Historycy sądzą, że założyli ją Almorawidzi w XI wieku. Inni uważają, że powstała w wieku VIII. Tędy wiódł szlak karawanowy z Sahary do Marrakeszu, więc było to korzystne dla rozwoju wsi. Kiedy rozwinęła się żegluga, a Francuzi zbudowali drogę przez Przełęcz Tizi n-Tiszkę, czas karawan minął. Wieś podupadła i bardzo straciła na znaczeniu. Teraz przyjeżdżają tu wycieczki bo warto ten ksar obejrzeć z bliska. Stojące do dziś gliniane budowle pochodzą z XVI wieku. Ten ksar został wpisany na listę UNESCO w 1987 roku. Siedem lat później rząd marokański rozpoczął solidne prace renowacyjne. Dziś główne obiekty nie są już w ruinie. Utrzymanie budowli jest dość kosztowne bo musi być restaurowana co dwadzieścia lat, w innym przypadku po prostu się rozmyje.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
- film autorki
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz