Błatnia (917 m n.p.m.) to szczyt w Beskidzie Śląskim. Prawidłowa nazwa szczytu brzmi: Błotny. Została ona zniekształcona przez kartografów austriackich w okresie zaborów. I tak już się przyjęło.

Na trasę wyruszamy z Brennej-Centrum za szlakiem czarnym. Brenna jest dużą wsią letniskową położoną w dolinie rzeki Brennicy. Ciągnie się wzdłuż rzeki i składa się z kilku osiedli: Spalona, Pinkas, Węgierski, Bukowa, Leśnica, Hoacyna. Otoczona jest pasmami górskimi: Równicy i Orłowej, Starego Gronia i Kotarza oraz Błatniej i Czupla. Brenna jest bardzo dobrze zagospodarowana turystycznie. Ma amfiteatr, w którym odbywają się imprezy folklorystyczne, deptak, przystanie kajakowe, halę sportową i boiska, skocznię narciarską i kilka wyciągów.

Wielka błotna droga

Szlak prowadzi koło domków letniskowych. Odbijając od potoku skręcamy w lewo i dość ostro wspinamy się po błotnistej drodze do granicy lasu. Na ładnej polanie dołącza szlak zielony, którym wędrujemy dalej. Mijamy kilka domostw i ostro wchodzimy na boczny grzbiet. Tu zaczyna się ?walka błotna??  droga gliniasto-kamienista. Mijamy ładną widokową polankę, na której stoją dwie kapliczki. Stąd ostatnie ostre podejście. Idąc lasem bukowym docieramy do polany Wielkiego Cisowego, na której stoi pomnik ku czci poległych milicjantów. Bardzo zdewastowany, bez tablicy? i nie wiem czy tak to powinno być? Z polany roztacza się piękny widok na schronisko na Błatniej stojące na kopczyku, a poniżej na gospodarstwo agroturystyczne. Z polany zejście na przełączkę i kolejne podejście pod schronisko.

Do schroniska

Schronisko leży na wysokości 891 m n.p.m. Wybudowało je w 1925 r. niemieckie Towarzystwo Przyjaciół Przyrody. Po wojnie zostało przekazane Polskiemu Towarzystwu Tatrzańskiemu. Schronisko cieszy się dużą popularnością wśród turystów z pobliskich miast. Wnętrze ma bardzo przyjemne. Przed schroniskiem jest wiele stołów i ławek pozwalających odpocząć i pozachwycać się panoramą Beskidu Śląskiego. Szczyt Błatniej znajduje się powyżej schroniska i warto tam wejść, bo panorama nie ma sobie równych. Niezmotoryzowani turyści mogą dalej podążać na Klimczok i Szyndzielnię, a następnie zejść do Bielska Białej. Zmotoryzowani muszą jednak wracać do miejsca startu. Warto wybrać inny wariant,  czyli zejście szlakiem zielonym. To bardzo widokowy odcinek drogi.

Przeczytaj także...

Klimczok. Z Szyndzielni przez Błatnią

Autorka: Barbara Górecka

Wracamy szlakiem żółtym i nim wchodzimy na szczyt Klimczoka (1117 m n.p.m.) zwanego też Goryczną Skałką. Tym razem paskudny tu widok, to znaczy w ogóle go nie ma. Wszystko osnute mgłą, w której sterczy wieża przekaźnikowa. W kilka chwil docieramy do schroniska.

Klimczok. Szlakiem z Szyndzielni przez Magurę

Autorka: Barbara Górecka

Przez szczyt biegnie historyczna granica pomiędzy Śląskiem a Małopolską. Klimczok jest zwornikiem grzbietów zbiegających ku Szyndzielni i Magurze, na której widoczne jest… „Schronisko na Klimczoku”. Góra ma kształt kopca o zaokrąglonym szczycie.

Hala Lipowska. Schronisko z duszą i historią

Autorka: Barbara Górecka

Schronisko powstało z inicjatywy niemieckiego towarzystwa Beskidenverein. W tym samym okresie na Rysiance było schronisko budowane przez Polaków. Przed II wojną światową trwała „wojna” o turystów między tymi schroniskami.

Poczytaj więcej o okolicy:

Czantoria. Polany zarosły, jest widokowa wieża

Ustroń. Piramidy na stokach Równicy

Malinowska Skała. Widokowym grzbietem ze Skrzycznego

Czantoria. Dwa schroniska na granicy