Stambuł
Obszedłem całe mury Bizancjum
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Wielkie trzęsienie ziemi w roku 447 zniszczyło co prawda 54 wieże, ale zostały one szybko odbudowane. Mury te okazały się przeszkodą nie do pokonania przez ponad tysiąc lat! Oparły się m.in. atakowi Persów, Awarów i Słowian w roku 626, kilku najazdom Arabów w VII i na początku VIII w., wielu atakom Bułgarów i Rusów w IX?XI w. Pod koniec tamtego wieku również oblężeniu miasta przez Seldżuków i Pieczyngów, oraz na przełomie XIV i XV w przez Turków, którzy zdobyli je dopiero 29 maja 1453 r. kładąc kres potędze Bizancjum. Wcześniej tylko w 1204 roku udało się zdobyć miasto, i to nie w wyniku bezpośredniego ataku na mury, krzyżowcom z IV wyprawy do Ziemi Świętej.
Twierdza Yedikule
W 1261 r. zostało ono jednak odbite przez Michała VIII Paleologa, który rozgromił Cesarstwo Łacińskie. Dokładniejsze poznawanie murów i najciekawszych budowli oraz miejsc w ich pobliżu postanowiłem, mimo odmiennych rad autorów przewodników, odbyć pieszo. Przede wszystkim od strony zewnętrznej, gdyż umożliwia to biegnąca wzdłuż nich ulica zmieniająca zresztą na poszczególnych odcinkach nazwę: Belgratkapisi, 10.Yil Cadesi, Topkapiedirnekapi Yolu i Savaklar Cadesi. Ale przechodziłem przez kolejne bramy na wewnętrzną stronę murów, a tam, gdzie jest to możliwe, wchodząc również na ich koronę.
Trudna droga do startu
Okazało się to bardziej czasochłonne i wymagające o wiele większego wysiłku, niż przewidywałem. Pozwoliło mi jednak zobaczyć wiele, w tym zmiany, jakie w systemie tych murów wprowadzone zostały na potrzeby komunikacji miejskiej. Twierdza Yedikule, od której rozpocząłem marsz na północ, a ściślej droga, która przebiega przez teren tego kompleksu, jest obecnie szeroką, dwukierunkową i kilkupasmową drogą szybkiego ruchu, Kennedy Cadesi. Po doprowadzeniu linii metra z lotniska aż do nadmorskiej stacji Yenikapi oraz zmian w komunikacji autobusowej, zlikwidowane zostały przystanki na szlaku kolejowym, który kończy się na historycznym dworcu kolejowym Sirkeci w pobliżu Bosforu. Niegdyś krańcowym słynnego Orient Expressu. Wejścia na perony przystanków kolejki podmiejskiej, chociaż na planach miasta nadal występują one jako czynne, m.in. Yedikule, Mustafa Paşa, Yenikapi, Kumkapi i Cankutaran, zostały zamurowane.
Przekonałem się o tym próbując dojechać z Kumkapi, gdzie zatrzymałem się w hotelu, do twierdzy Siedmiu Wież. Autobusy kursujące nadbrzeżną Kennedy Cadesi nie zatrzymują się jednak w jej pobliżu. Tak przynajmniej wynikało z informacji kierowców, mówiących tylko po turecku, których o to pytałem. Na najbliższym oraz następnym przystanku nie było rozkładów jazdy, a w skwarne niedzielne popołudnie także pasażerów, których można by zapytać jak dojechać. Z poprzednich pobytów zapamiętałem, że twierdza stoi gdzieś niedaleko, może w odległości 1-2 kilometrów. Postanowiłem pójść pieszo.
Nie ma już Złotej Bramy
Ale to co z okien autokaru wydaje się bliskim, okazało się ponad 5-kilometrowym odcinkiem. Przejście go pozwoliło mi jednak zobaczyć resztki starych umocnień nad Morzem Marmara i to nawet dosyć odległych od Murów Teodozjusza. A także ogromne tłumy mieszkańców grillujących, uprawiających sport lub inaczej spędzających czas wolny na skwerach i w nadmorskim parku, co stanowi tu ulubione zajęcie rodzin. Twierdza Siedmiu Wież nadal robi wrażenie. To największy obiekt obronny w całym pasie murów. Niegdyś tędy, przez Złotą Bramę, był główny wjazd do miasta.
Poczytaj więcej o okolicy:
Komentarze: 1
Dodaj komentarz
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
szkoda, ze tekst jest podzielony i poszatkowany reklamami bo czyta się bardzo ciekawie. Przydało by się więcej fotografii pokazujących obiekty.