Szeroka Góra zwana też po prostu Szeroką (dawniej Glatzer Berg, 766 m n.p.m.) jest chyba najbardziej niewyrazistym z 28 szczytów, jakie składają się na Koronę Gór Polskich.

To, według najnowszych pomiarów, najwyższy szczyt Gór Bardzkich. Wyższy od sąsiedniej Kłodzkiej Góry (757 m n.p.m.), która nadal, zamiast Szerokiej, występuje w wykazach szczytów do Korony. Wyższy też od pobliskiej  Ostrej Góry (752 m n.p.m.), która uważana była za najwyższą w tym paśmie do połowy  XX w. Wszystkie one znajdują się w Grzbiecie Wschodnim Gór Bardzkich.

Szczyt jest, a jakby go nie było

Szeroka Góra nie ma wyraźnie zaznaczonego wierzchołka. To płaska rozległa wypustka na wschód z głównego grzbietu, o łagodnie zarysowanej kopule szczytowej z kulminacją trudno rozpoznawalną w terenie i stromych zboczach. Że to tu, poznać można po zawieszonym na drzewie talerzu anteny satelitarnej z odpowiednim napisem, jest też znak geodezyjny. I tyle. Dokoła las świerkowo-bukowy, żadnych widoków.

Od Kłodzkiej Góry Szeroką oddziela przełęcz pod Kłodzką Górą. To bardzo blisko szczytu. Znajduje się tu węzeł szlaków. Niebieski prowadzi z Barda Śląskiego do Przełęczy Kłodzkiej oddzielającej Góry Bardzkie od Złotych. Żółty zaś wiedzie z Kłodzka przez Kłodzką Górę i tu kończy swój bieg. Na Szeroką nie prowadzi żaden szlak, tylko ścieżka. Z przełęczy to ok. 10 min.

Do niedawna najwyższa

Kłodzka Góra (dawniej Glatzenkoppe), do niedawna uznawana za najwyższy  szczyt Gór Bardzkich, jest zdecydowanie bardziej wyrazista. Jest zwornikiem rozrogu Grzbietu Wschodniego tego pasma, z którego pomniejsze grzbiety rozchodzą się w cztery strony świata. Na wschód ten na Szeroką, na północ przez Ostrą Górę do Barda, na południowy zachód przez Jedlak do Kłodzka i na południe przez Grodzisko do Przełęczy Kłodzkiej. Na polanie szczytowej latem 2020 r. wybudowano metalową wieżę widokową. W sierpniu trwały jeszcze ostatnie prace. Wieża wysoka jest na 34,5 m, a najwyższy taras widokowy znajduje się na wysokości 30,5 m. Nie wlazłam, bo była jeszcze nieczynna. Ale już jest.

Kiedyś najpopularniejsza

Kilka słów należy się też Ostrej Górze (dawniej Königshainer Spitzberg). Ma ona wyraźnie zaznaczoną kulminację i dlatego bardzo długo, nawet jeszcze po włączeniu tych obszarów do Polski po II wojnie, uchodziła za najwyższy szczyt Gór Bardzkich. Za czasów niemieckich była popularnym celem wycieczek z Kłodzka a miejscowe towarzystwo górskie  w końcu XIX w wzniosło tu drewnianą 17-metrową wieżę widokową. Nieco później poniżej szczytu zbudowano letnią restaurację, którą szybko rozbudowano w całoroczne schronisko – Hubertusbaude. Po wojnie schroniska nie otwarto i popadło w ruinę, wieża stała jeszcze w latach 50. nim spotkał ją taki sam los. Do Ostrej Góry jednak nie doszliśmy.

Nasza trasa

Na zdobywanie obu najwyższych szczytów Gór Bardzkich wystartowaliśmy z Przełęczy Kłodzkiej (483 m n.p.m.). Roztacza się stąd ciekawa panorama Kotliny Kłodzkiej i Gór Złotych.  Znajduje się tu wygodny parking, jest przystanek autobusowy przy drodze nr 43 z Kłodzka do Złotego Stoku. W stronę tam, poszliśmy niebieskim szlakiem który wiedzie prawie cały czas grzbietem głównym, ale nie jest czytelnie wytyczony. Znaków jak na lekarstwo.

Jest sporo ostrych podejść, idziemy to w górę to w dół, aż dochodzimy do przełęczy pod Kłodzką Górą. Stąd w prawo na Szeroką, powrót, w lewo na Kłodzką Górę. Na parking wracamy długą i trochę monotonną stokówką. Przy niej prowizoryczne drogowskazy „do wieży widokowej”.  To łagodniejszy wariant podejścia na Kłodzką Górę. Wraz z odpoczynkami spacer zajął  nam niespełna trzy godziny.

Przeczytaj także...

Kłodzko. Dzieje miasta w jego podziemiach

Autor: Krystian Miczka

W trakcie prac zabezpieczeniowych powstał pomysł, by utworzyć wielopoziomową trasę turystyczna pod ulicami starówki. Ocalała więc najstarsza część Kłodzka, ale też powstała niebanalna atrakcja turystyczna.

Jagodna. Szutrową drogą do stalowej wieży

Autorka: Anna Ochremiak

Jagodna to najwyższy szczyt Gór Bystrzyckich, zamykających od południa Kotlinę Kłodzką. Najpopularniejszy szlak na górę prowadzi z przełączy Spalona, a właściwie z rozległej polany nieco powyżej, na której stoi schronisko PTTK.

Averau-Nuvolau. Z Passo Giau do Forcella Nuvolau

Autorka: Barbara Górecka

Na przejście tej trasy trzeba przeznaczyć cały dzień. Przecież nie chodzi o szybkie pokonanie kilometrów, a o przeżycia wizualno-emocjonalne, a tych tu nie brakuje. Gorąco polecam tą grupę górską i wybranie tego właśnie kierunku wędrówki.

Poczytaj więcej o okolicy:

Kudowa Zdrój. Kaplica Czaszek w Czermnej

Jagodna. Szutrową drogą do stalowej wieży

Bardo. Kamienny most znów z Nepomukiem

Stronie Śląskie. Znów będzie kultura na stacji