Trabant-papamobile i trabant-basen oraz dwadzieścia przeróżnych wersji najpopularniejszego samochodu produkowanego w Niemieckiej Republice Demokratycznej, możemy obejrzeć w muzeum TrabiParadise.

Co więcej, placówka dysponuje trzema egzemplarzami trabanta, w tym jednym kabrioletem, którymi można się przejechać. Co prawda młodsi goście muzeum mają poważne kłopoty z wrzucaniem biegów (kompletnie odwrócona kolejność biegów), ale jazda potem sprawia dużą frajdę. Przejażdżka trwa około 15 minut, w tym po normalnej czynnej szosie.

Muzeum w małej wiosce Weberstedt, działa od dziewięciu lat i co roku odwiedza je 17 tysięcy turystów (czynne od początku kwietnia do końca października). Nie wiadomo, niestety, jakie będą losy muzeum, bo znalazł się chętny na wykupienie całego terenu. Nie jest zainteresowany kolekcją. Być może pomogą władze Turyngii.

W budynku można kupić typowe zabawki z czasów NRD, np. maskotkę Piaskowego Dziadka, którego pamiętają, ci, którzy oglądali dobranocki w czasach PRL-u lub czeskiego Krecika.

A same modele? Fascynujące, ile wersji popularnej ?mydelniczki” (dla młodszych dużo czytelników ? trabant był w większości wykonany z plastiku) wymyślili inżynierowie. Możemy więc zobaczyć ponad 7-metrowej długości samochód strażacki z drabiną i trabanta-lawetę (5,8 m). Dziesięć metrów długości ma trabant z… basenem i minibarkiem, a 7,67 metra ? kabriolet-limuzyna na 12 osób. Jest tutaj trabant-buggy i trabant-papamobile. Kiedy trzy lata temu papież był w Erfurcie, próbowano go namówić na przejażdżkę, ale służby dyplomatyczne nie zgodziły się. Wśród modeli warto jeszcze wymienić: trabant-minibrowar i egzemplarze stworzone specjalnie dla klubu piłkarskiego Shalke 04 lub partii SPD.

Gospodyni jest bardzo sympatyczna, ze swadą i wielkim znawstwem opowiada o kolekcji (niestety tylko po niemiecku). Dla miłośników motoryzacji, którzy chętnie odwiedzają w Niemczech supernowoczesne muzea motoryzacyjne (np. porsche lub mercedesa), małe muzeum trabanta może być miłym, dla starszych ? sentymentalnym, przeżyciem.

Przeczytaj także...

Klaštorisko. W sercu Słowackiego Raju

Autorka: Barbara Górecka

Na skraju polany, ponad ruinami klasztoru stoi chata „Klaštorisko”. Wysłużony to mocno budynek, bo pamiętam go w podobnym stanie w końcu XX wieku. Przewijają się tu tłumy turystów. Ceny są bardzo wysokie.

Przełom Hornadu. Z Gardzieli do Klasztornego Jaru

Autorka: Barbara Górecka

Najbardziej emocjonujące jest przejście „stupaczkami”. Emocji dodaje ich beznadziejna jakość. Wiele z nich się rusza, bo wpusty w skalę popuszczały. Niektóre „stupaczki” mają powyrywane szczebelki, co grozi utknięciem nogi w dziurze(!)

Kraków. Kościół św. Barbary, mojej patronki

Autorka: Barbara Górecka

Z kościołem św. Barbary związane jest też podanie mówiące, że został on wykonany przez murarzy krakowskich, jako wotum, a do wzniesienia jego użyto cegły pozostałej z budowy kościoła Mariackiego.

Poczytaj więcej o okolicy:

Erfurt. Muzeum niemieckiej esbecji

Weimar. Pierwsze lata Bauhausu

Hainich. Spacer ponad drzewami

Weimar. Ślady Lutra w mieście Goethego i Schillera