Piacenza
Miasto z ducha lombardzkie
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Ojciec Święty prawdopodobnie szykował w ten sposób grunt do przejęcia Mediolanu przez członka swego rodu. Notabene w ramach swej polityki wielkiego nepotyzmu, przejawiającej się mimo sprzeciwów Kurii Rzymskiej między innymi właśnie w wykrajaniu z Państwa Kościelnego ziem dla swej rodziny, stworzył Paweł III w 1537 roku Ducato di Castro, rozpostarte w środkowych Włoszech od Mar Tirreno po Lago di Bolsena, które także objął Pier Luigi. Mocne rządy świeżo upieczonego diuka Parmy-Piacenzy wraz z uciskiem fiskalnym przysporzyły mu wnet rozlicznych wrogów, wspieranych przez Karola Habsburga, w jednej osobie króla Hiszpanii (jako Karol I) i Świętego Cesarza Rzymskiego (jako Karol V), dążącego do całkowitej restytucji na rzeczonych terenach władzy Mediolanu, od 1535 roku nadzorowanego przez Hiszpanię.
A jednak Parma
Zawiązane w tym celu antyksiążęce sprzysiężenie, znane jako la congiura di Piacenza, na czele którego stanął gubernator Mediolanu, Ferrante Gonzaga, szpiegujący księcia i ślący nań odnośne meldunki do Madrytu, doprowadziło do zamordowania Piotra w Piacenzy, wtedy stolicy księstwa, w 1547 roku. Piacenza, zajęta przez wojska imperatora, ponownie weszła (de facto) w skład Ducato di Milano. W Parmie natomiast władzę przejął syn zabitego Ottavio Farnese. Tym samym to Parma została stolicą nowego księstwa. Finalne ustalenia zapadły dekadę później. Powagą traktatu pokojowego z 1559 roku, zamykającego wojny włoskie, rządzący w Parmie Ottavio odzyskał Piacenzę. Dualne księstwo w pełni zatem zrekonstruowano (w dependencji względem Sacro Romano Impero).
Definitywnie też już asygnowano je dynastii Farnese. Ten zaś pochodzący od papieża książęcy ród na trwałe zadomowił się w gronie władców włoskich. W jego dyspozycji parmeńsko-piacentyńskie Ducato stało z krótkimi przerwami do 1731 roku (przeto, biorąc nieco szerszą perspektywę czasową, po dobę wielkich europejskich wojen sukcesyjnych, hiszpańskiej, polskiej, austriackiej). Wonczas przypadło ono hiszpańskim Burbonom (od 1748 roku Borbone di Parma, Borbone-Parma). Ostatnim zaś reprezentantem rodu była Elisabetta Farnese, od 1714 roku druga żona Filipa V Burbona, pierwszego króla Hiszpanii z Casa de Borbón, zmarła w podmadryckim Aranjuez w 1766 roku.
Piacenza była pierwsza
Podczas Wiosny Ludów w 1848 roku Piacenza jako pierwsza w Italii opowiedziała się za unifikacją z piemonckim królestwem Sabaudów. Stąd też po zjednoczeniu przez nie Włoch uznano, iż zasługuje ona na tytuł Primogenita del Regno d’Italia.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz