Rzym
Bohaterowie areny Koloseum
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Łacińskie słowo „arena” (lub harena) oznacza piasek. Drewniany podest o wymiarach 83 x 48 m zasypany został piaskiem. Pod nim znajdowały się dwukondygnacyjne podziemia zwane z greckiego „hypogee”. W sieci podziemnych tuneli i pomieszczeń gladiatorzy i zwierzęta oczekiwali i przygotowywali się do spektaklu.
Osiemdziesiąt pionowych studni-szybów pozwalało na szybkie wejście na arenę. Słonie i inne wielkie zwierzęta wyciągane były na olbrzymich platformach. Zresztą machiny różnego rodzaju były w podziemiu zainstalowane: windy i bloki, które wynosiły na powierzchnię akcesoria i dekoracje, klatki z dzikimi zwierzętami otwierane na arenie. Istnieją ślady urządzeń hydraulicznych. Według znawców starożytności, możliwe było nawet zalanie areny wodą, przy wykorzystaniu połączenia z pobliskim akweduktem, wybudowanym przez Klaudiusza. Niewykluczone jednak, że walki morskie, czyli naumachie, urządzano tylko przed wybudowaniem podziemi. Zorganizował je w 80 r. Tytus na inaugurację amfiteatru.
Spektakle na arenie organizowane były zarówno przez imperatora (senat) jak i przez osoby prywatne. Miały wydźwięk religijny, wywodzący się ze źródła ich organizacji, ale również umacniały władzę i prestiż rodziny. Szkolenie gladiatorów, utrzymywanie szkół, obciążało rachunek Rzymu i osoby prywatne, mające własnych gladiatorów.
Gladiator to zawód. Nazwa pochodzi od słowa łacińskiego glacius – miecz. Pokutujące mniemanie, jakoby gladiatorami byli niewolnicy dążący do wyzwolenia, nie do końca jest prawdą. Niewolnicy tak, ale również wyzwoleńcy, byli żołnierze, jeńcy i ludzie wolni, bez względu na pochodzenie etniczne i płeć. Tak, były również kobiety – gladiatorki. Wyszkoleni, podpisywali umowy (o pracę) i zarabiali. Często mieli rodziny i podróżowali występując na arenach innych amfiteatrów. Nie ginęli tak często, jak się wydaje. Gladiatorzy w walce nie dążyli do zabicia, lecz do pokonania przeciwnika. Jak w sporcie.
Wychodzili zatem gladiatorzy na arenę do walki zwanej munera przez Bramę Triumfalną. Ich ubiór i oręż świadczył o specjalizacji w określonym typie walki. Byli więc m.in. gladiatorzy zwani:
* andabata – ubrani w kolczugę i hełm z zasłoną bez otworów na oczy, walczyli konno lub pieszo,
* dimachaerus – używali dwóch sztyletów,
* eques – walczyli konno mieczem i włócznią, mieli okrągłą tarczę,
* essedarius – walczyli z wozu zaprzężonego w dwa konie (essedum) powożonego przez woźnicę,
* laquearius – używali sznura z pętlą, podobnego do lassa,
* mirmillo (lub murmillo) – osłaniali głowę hełmem przypominającym głowę ryby mormylos (dziwna ozdoba); dodatkowo byli wyposażeni w osłonę ramienia, miecz oraz podłużną tarczę jak u legionistów,
* retiarius (sieciarz) – walczyli trójzębem lub harpunem zrobionym z ości tuńczyka, sztyletem oraz siecią, którą zarzucali przeciwnikowi na głowę.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz