Na ścianie piętrowego domu koło stacji autobusowej w centrum rejonowego (powiatowego) 40-tysięcznego miasta Włodzimierz Wołyński, uwagę przyciąga jego duża, historyczna panorama.

Tak to miasto wyglądało, w oczach współczesnych nam badaczy i rekonstruktorów, w okresie jego średniowiecznej stołeczności, czyli w wiekach X-XIII.

Dawny zamek i sobór

Centrum miasta, na rysunku stylizowanym na pochodzący z tamtych czasów, zajmują dwa zespoły architektoniczne. Z prawej większy: gród książęcy otoczony wysokimi, potężnymi murami z dziewięcioma wieżami i basztami, w tym dwiema z bramami. Wewnątrz stoi zamek i inne budowle, wśród nich świątynia w stylu bizantyjsko-staroruskim. Obok, oddzielony niewielkim strumieniem wpadającym do Ługu, dopływu Bugu, widzę drugi, nieco mniejszy kompleks obronny, też otoczony murami z wieżami. Wewnątrz dominuje sobór Uspienski (Zaśnięcia Matki Bożej) zbudowany w latach 1157-60 oraz budynki siedziby metropolity.

Oba te kompleksy architektoniczne stoją nad brzegiem rzeczki Ług, po której pływają handlowe statki żaglowe. W górnym lewym rogu rysunku znajduje się jeszcze jeden niewielki, ale również warowny obiekt ze świątynią. To cerkiew św. Bazylego (Wasiliwśka cerkwa), wyglądająca współcześnie zupełnie inaczej. Widoki średniowiecznego Włodzimierza (Wołodymira) otaczają herby grodów i miast należących do Rusi Halicko-Wołyńskiej, których był stolicą, a przynajmniej jedną z dwu stolic. Na górze Chełma i Łucka. Po lewej stronie Bełza (później galicyjskiego ośrodka chasydów, słynnego od lat 30. XX w. z piosenki w języku jidysz Mein Sztetełe Bełz). Na dole zaś Przemyśla, Lwowa, Zwenihorodu (Dźwinogrodu), Halicza i Terebowli (Trembowli).

Spadkobierca ruskiej państwowości

Bo Ruś Halicko-Wołyńska była w tamtych czasach potężnym państwem, jednym z najważniejszych w Europie wschodniej. „Po upadku (w rezultacie najazdów tatarsko-mongolskich) stołecznego Kijowa, czytam po ukraińsku na jednej z tablic informacyjnych przed soborem Uspienskim, państwo halicko-wołyńskie było przez stulecie spadkobiercą (staroruskiej) państwowości na ziemiach zachodnioruskich, podtrzymującym kulturę i narodową niezależność Rusinów”.

Przeczytaj także...

Kraków. Moja „Stara” Nowa Huta

Autorka: Barbara Górecka

Mieszkania były na ogół trzypokojowe i mieszkały w nich trzy rodziny. U nas duży pokój zajmowała nasza rodzina bo było troje dzieci. W małym pokoju mieszkało młode małżeństwo, a w drugim małym dwóch braci. Łazienka, ubikacja i korytarz były wspólne.

Korfu. Morze Jońskie i zatoka Paleokastritsa

Autor: Waldemar Rusek

Zatoka Paleokastritsa znajduje się na zachodnim wybrzeżu wyspy. Tutejszą plażę turyści uznają ją za najpiękniejszą na Korfu. Według mitu tu piękna królewna grecka Nauzykaa miała znaleźć rozbitka Odyseusza.

Poczdam. Cecilienhof – tu działa się wielka historia

Autorka: Halina Puławska

Posiedzenia Wielkiej Trójki odbywały się przy okrągłym stole w głównej sali na parterze. Wchodzących w progi pałacu witała (i wita) Czerwona Gwiazda z kwiatów na dziedzińcu wjazdowym. Rosjanie byli gospodarzami konferencji.

Poczytaj więcej o okolicy:

Łuck. Jak odkrywałem stolicę Wołynia

Szacki Park Narodowy. Bujna przyroda nad wołyńską Świtezią

Zimno. 10 wieków  świętogórskiego monasteru

Ołyka. Obraz zniszczenia, ale i nadziei