Jadąc od strony Austrii w ?serce? Dolomitów dostaniemy się Val di Landro. Dolina zaczyna się w miejscowości Dobbiaco (niem.Toblach). Na tym terenie obowiązują nazwy dwujęzyczne i należy na to zwracać uwagę.

Dobbiaco jes podzielone na dwie części: stare miasto i miasto turystyczne. Jest ważnym węzłem komunikacyjnym. Z miasta nie ma bezpośrednio szlaków turystycznych w góry. Z doliny prowadzi Alta Via Dolomiti nr 3. To długodystansowy szlak, który kończy swój bieg w miejscowości Longarone w dolinie Piave. O Longarone ?  zatopionym mieście ? napiszę w innym artykule. Alta Via Dolomiti ma kilka numerów oznaczonych pojedynczymi cyframi (1,2,3,4?).Są to wygodne szlaki i przecinają się w róznych grupach górskich.

Z Dobbiaco wjeżdżamy do Val di Landro

Dolina ta oddziela grupę Dolomiti di Sesto od Dolomiti di Braies. Prowadzi ona prosto do Cortiny d?Ampezzo i Misuriny. Jeszcze długo po wojnie, dnem doliny kursowała kolej wąskotorowa, ale była niedochodowa. Na pamiątkę zostały w wielu miejscowościach budynki stacji. Niektóre są pięknie odrestaurowane, inne popdły w ruinę. Zostały tylko napisy. Pozostałości torowisk zamieniono na szlaki piesze i rowerowe. Zimą są to biegowe trasy narciarskie.

Nad Lago di Dobbiaco

Kilka kilometrów poza miastem znajdujemy jezioro nad którym jest kemping. To Lago di Dobbiaco (Toblacher See). Jest dużym i ładnym jeziorem, dobrze zagospodarowanym na potrzeby turystów. Stąd są już wyjścia w grupę Dolomiti di Sesto, w Grupę Baranci. Można też pochodzić po dość łagodnych ścieżkach w grupie Dolomiti di Braies. Kolejne kilka kilometrów dalej znajdujemy jezioro Lago di Landro. Uroczo jest zlokalizowane. Ponad nim wznoszą się w pełnej krasie Dolomiti di Sesto z charakterystycznymi Tre Cime di Lavaredo.

Tu drogi się rozchodzą

W tym miejscu była przed I wojną światową osada wypoczynkowa. Została zniszczona. Teraz powoli ją odbudowują. W lesie znajdują się pozostałości fortu. Znad jeziora można wejść małymi ferratami na Monte Piana, płaska góra znana z ciężkich walk wojennych. Ten temat opisałam w innym artykule. Przez Val Rinbon (Rientztal ) wejdziemy na plateau Tre Cime di Lavaredo. I dla nas był to koniec tej doliny. W małej miejscowości Carbonin drogi się rozchodzą. My ruszamy do Cortiny d?Ampezzo, przez Val Boite.

Przeczytaj także...

Val di Zoldo. Droga przez Bosconero

Autorka: Barbara Górecka

Droga którą jedziemy, łączy Val di Zoldo z Val Boite. Góry w tej grupie są dość charakterystyczne. Szczyty mają ostre, a ściany opadają ku dolinom niedostępnymi urwiskami. Przełęcze są zawieszone wysoko i dlatego droga do łatwych nie należy, szczególnie zimą.

Val di Fassa. Małe miasteczka w wielkiej dolinie

Autorka: Barbara Górecka

Otoczenie jest fantastyczne. Białe wapienne ściany, zielone łąki i lasy, jeziora. Miasteczka są typowo turystyczne i większych zabytków tu nie ma. Jak wszędzie w regionie jest nazewnictwo dwujęzyczne i należy się do tego przyzwyczaić.

Horsens. Miasto Vitusa Beringa

Autorka: Halina Puławska

Vitus Bering rowadził dwie ekspedycje morskie, leżące w planach cara Piotra Wielkiego. W trakcie pierwszej wypłynął z Kamczatki ku północy na wody arktyczne, udowadniając tym samym, że Azja i Ameryka nie łączą się lądem.

Poczytaj więcej o okolicy:

Passo Giau. Na zachód słońca spoglądamy z przełęczy

Longarone. Kościół świadectwem tragedii

Averau-Nuvolau. Z Passo Giau do Forcella Nuvolau

Tre Cime di Lavaredo. Górską ścieżką wokół doskonałości