Dawid Garedżi
Klasztory wykute w skale
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
To zasługa przede wszystkim malarzy ze słynnej szkoły klasztoru Udabno i centrum malarskiego w klasztorze Bertubani. Oprócz tradycyjnej tematyki religijnej: Jezusa, Marii, świętych, na freskach przedstawiano także najwybitniejszych władców Gruzji: króla Dawida IV Budowniczego (ok. 1073-1125) i jego syna Dymitra oraz królowej Tamary (ok. 1165-1213 ) i jej syna króla Gorgi Łaszy, a także budowniczych klasztorów. Dalej górska ścieżka nad przepaścią prowadzi na jeden z niewielkich szczytów górskich, na którym wznosi się, widoczna z odległości wielu kilometrów, przede wszystkim z Azerbejdżanu, zrewaloryzowana, średniowieczna kamienna świątynia.
Od niej, z powrotem do klasztorów po północnej stronie masywu, prowadzi w dół ścieżka wśród skał nad zarośniętą krzakami górską szczeliną. Cały ten klasztorny kompleks powstawał, jak już wspomniałem w ciągu dwunastu wieków. Początek dało mu w VI wieku tak zwanych 13 syryjskich ojców ? zakonników, którzy schronili się przed prześladowaniami w klasztorach w Syrii, a następnie wrócili do ojczyzny aby nawracać pogan, których wierzenia, pomimo chrystianizacji Gruzji już w IV wieku, nadal były dosyć powszechne i silne.
Jeden z nich ? Dawid, od jego imienia prawdopodobnie wywodzi się nazwa całego zespołu klasztorów ? osiedlił się w jaskini w górze Garedża. Później powstał w tym miejscu pierwszy monastyr. Jego uczniowie zakładali następne. Znaczący rozwój kompleksu klasztornego nastąpił w IX w. Ale już w wieku XI najechali go Turcy Seldżuccy. Po nich, aż do XIII w. nastąpił kolejny okres świetności i w XII w. stał się on nie tylko ważnym ośrodkiem religijnym, ale także centrum kulturalnym i edukacyjnym wschodniej Gruzji. Następne wieki i najazdy, najpierw Mongołów, a później hord Kulawego Timura ? Tamerlana, przyniosły zniszczenia i jego upadek.
Dopiero pod koniec XVII i na początku XVIII w., dzięki królom: Teimurazowi i Arczilowi, a przede wszystkim nowemu opatowi Onopre Maczutadze, udało się ponownie, chociaż nie na długo, ożywić te klasztory. Dawnej rangi i znaczenia, gdy mieszkało w nich nawet po 10 tysięcy mnichów, nie odzyskały one jednak już nigdy. Obecnie, mimo iż znowu zamieszkane przez nielicznych zakonników, są przede wszystkim wielką atrakcją turystyczną i świadectwem starej, gruzińskiej kultury. Nawiązują do niej organizowane ostatnio w zespole klasztornym doroczne festiwale kulturalno ? teatralne, dodatkowo przyciągające licznych gości.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz