Mijają go wszyscy wjeżdżający autostradą A11 do Florencji (Firenze). Widać go po lewej stronie, nieco w bok od estakady. Mało kto jednak skręca, by zatrzymać się choć na chwilę.

Waldemar Łysiak w książce „Wyspy zaczarowane” napisał o nim: „zobaczyć go, znaczy zrozumieć, że jest drugim, po Corbusierowskiej kaplicy w Ronchamp, najwspanialszym współczesnym dziełem europejskiej architektury sakralnej”. Dzięki rozdziałowi poświęconemu tej świątyni docierają tutaj turyści z Polski.

Świątynię zaprojektował Giovanni Michelucci na zamówienie Towarzystwa „Autostrade”. Budowa trwała trzy lata i została ukończona w kwietniu 1964 roku. Kościół zbudowany jest z betonu i wapienia pochodzącego z kamieniołomów w Pizie. Projektant przedstawił go jako wielki (o wysokości 27, 5 metra) namiot. Gdy oglądamy świątynię z zewnątrz, zwracamy  uwagę na brak klasycznej dzwonnicy, campanilli, wznoszącej się ku niebu. Dzwonnica jednak jest, tyle że Michelucci zaprojektował ją w poziomie. Wewnątrz do zdobień użyto marmuru, szkła i brązu. Jedyną nawę oparto na kształcie krzyża.

Formalnie nosi wezwanie św. Jana Chrzciciela (San Giovanni  Battista), ale bardziej znany jest jako kościół Autostrady Słońca (Chiesa dell’Autostrada). Został zbudowany ku czci budowniczych, którzy zginęli podczas lat pracy na tym szlaku.

Na ścianach znajdują się płaskorzeźby wyobrażające świętych – patronów miast, przez które w roku 1963 przebiegała  magistrala: Ambrożego (Mediolan), Justynę (Piacenza), Hilarego (Parma), Crisanta i Daria (Reggio Emilia), Geminiana (Modena), Petroniusza (Bolonia), Piotra i Pawła (Rzym), Silvera (Frosinone), Michała Archanioła (Caserta) oraz Januarego (Neapol). Jego wnętrze dekorują prace znanych włoskich artystów: Marcello Avenali (witraż), Jorio Vivarelli (krucyfiks w ołtarzu głównym), Dilvo Lotti i Luigi Venturini (płaskorzeźby), Angelo Biancini (ołtarz z kamiennym sercem).

Przeczytaj także...

Popradzki Staw. Magistralą od plesa do plesa

Autorka: Barbara Górecka

Do Popradzkiego Stawu dojdzie każdy turysta. Ale Tatrzańska Magistrala jest dostępna tylko okresowo. Ruszamy na nią ze Szczyrbskiego Jeziora. Na trasie są tablice edukacyjne pod hasłem „Od plesa do plesa” (od jeziora do jeziora).

Longarone. Kościół świadectwem tragedii

Autorka: Barbara Górecka

Na „grobach” nigdy nie odnalezionych ludzi, zaczęto budować w 1971 roku nowe Longarone. Architektura nowoczesna jak na tamte lata. Nie znajdzie się tu typowych włoskich uliczek, zaułków i domków. Jest blokowisko. Nie ma centrum, nie ma rynku…

Łuck. Liczne świątynie wielu religii

Autor: Cezary Rudziński

Część z łuckich świątyń nie istnieje, lub zachowały się z nich tylko fragmenty. Na miejscu jednych wznoszono kolejne, a dzieje niemal każdej z nich, to barwna, ciekawa historia.

Poczytaj więcej o okolicy:

San Miniato. Zapamiętałem smaki Toskanii

Toskania. Od Etrurii po Wielkie Księstwo

Montecarlo. Kasztelanka w jeansach

Piza. Krzywa wieża na Polu Cudów