Casablanca
Od Anfy do Białego Domu nad Atlantykiem
Na horyzoncie pojawiają się wysokie, nowoczesne gmachy i cały las dźwigów budowlanych. To Casablanka, największe marokańskie miasto, wielki ośrodek gospodarczy i portowy.
Po lewej widzę potężny gmach Technoparku, dalej wieżowce i budynki, których architektury nie powstydziłyby się największe metropolie świata. Pojawia się pierwszy, nowoczesny tramwaj. Ta metropolia ma już około 4 mln. mieszkańców, a jeszcze 10 lat temu miała zaledwie 3,4 miliona. Ze względu na koszty zrezygnowano w niej z budowy metra stawiając na tramwaje. Czynne są już dwie linie, w budowie kolejne.
Zaczęło się od Berberów
Miasto historię ma długą, burzliwą, chociaż niewiele po niej pozostało zabytków wartych uwagi. Obszar dzisiejszej Casablanki został zasiedlony przez Berberów już w VII wieku p.n.e. Później był tu port zarządzany przez Fenicjan, a następnie Rzymian. Przy czym, aż do wieku XV, ta portowa osada nazywała się Anfa i pod nią występuje na starych mapach.
Dzieje według Leo Africanusa
Leo Africanus (1494-1554) w książce Opis Afryki (Cosmographia Dell’ Africa) napisał, że Anfa, wielkie miasto w berberyjskim królestwie Barghawata, założone zostało w 744 roku n.e. To niezależne państwo istniało aż do podbicia go przez władców z dynastii Almorawidów w 1068 r. W XII w. w regionie tym osiedliły się arabskie plemiona Hilal i Sulaym, mieszając się z miejscowymi Berberami, co doprowadziło do powszechnej arabizacji. W XIV wieku, pod panowaniem Merinidów, Anfa zyskała na znaczeniu jako port. Ostatni z tej dynastii zostali wyparci stąd w wyniku ludowego buntu w 1465 r.
Stała się niezależnym państwem-miastem i bezpieczną przystanią dla piratów i korsarzy. Dlatego Portugalczycy w 1468 r. zbombardowali miasto i zamienili je w ruiny. Później na temat Anfy zapada w źródłach cisza. Skąd więc późniejsza i obecna nazwa Casablanka, czyli Biały Dom? Po wielkim trzęsieniu ziemi w roku 1755, które zmiotło z jej powierzchni także m.in. Lizbonę, odbudował je sułtan Mohammed ben Abdallah (ok. 1710-90), wnuk wielkiego sułtana Maulaja Ismaila (1645-1727), nadając mu nową nazwę. A to dlatego, że na wzgórzu, nad ruinami Anfy, stała biała budowla, prawdopodobnie zawiya (mauzoleum) Allala al-Qairawaniego, która wówczas była punktem orientacyjnym dla żeglarzy.
Od 5 tys. do 4 mln mieszkańców
Była to jednak niewielka mieścina i port. W latach sześćdziesiątych XIX w. miała ok. 5 tys. mieszkańców, a pod koniec lat osiemdziesiątych tamtego wieku liczba ta wzrosła do ok. 10 tys. Casablanca pozostawała więc jeszcze nie tak dawno temu portem skromnej wielkości. Rozwijać zaczęła się od francuskiego podboju w 1906 r. Najeźdźców, którzy zbombardowali miasto z kanonierek w roku następnym, zabijając wielu Marokańczyków. Domy europejskie oraz Mellah – dzielnica żydowska, zostały splądrowane, a ta ostatnia również podpalona. Później jednak Casablanka szybko rozwijała się, bo w 1921 r. liczba jej mieszkańców wzrosła do 110 tys. osób.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz