Wielin
Ludowy barok w wiejskim kościółku
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Wioseczka, bo mieszka w niej mniej niż 100. mieszkańców, położona pośród bujnej zieleni nad jeziorem o takiej samej nazwie – Wielin, aspirować może do miana ośrodka wypoczynkowego.
Emanuje spokojem, proponuje relaks na wodzie i w grzybnych lasach. Należy do miejsko-wiejskiej gminy Polanów, rozłożonej na wysoczyźnie polanowskiej, charakteryzującej się obfitością terenów zielonych, które stanowią aż 55 procent obszaru gminy.
Walory przyrodnicze to nie jedyna atrakcji wioski. Znajdziemy w niej aż trzy zabytkowe obiekty: neobarokowy pałac z pierwszej połowy XIX i park z wieloma pomnikami przyrody o takich nazwach jak Bolesław czy Warcisław oraz wzniesiony pod koniec XVII w. kościół ewangelicki, który w 1945 r. został konsekrowany jako świątynia rzymsko-katolicka pod wezwaniem Chrystusa Króla.
W ryglowej konstrukcji
Wielin należał do rodziny Natzmer od I połowy XVII w. do poł. XIX w. i to oni w 1689 r. wznieśli niewielki salowy kościół wiejski, w tradycyjnej technice ryglowej (bez zastrzałów), z wieżą wyprowadzoną z korpusu. Kościół został zlokalizowany pośrodku nawsia, na wzniesieniu, na obszarze historycznego cmentarza. Świadectwem fundatorów świątyni jest tablica herbowa umieszczona na budynku. Kościół kilkakrotnie był restaurowany (data remontu w 1914 r. umieszczona została na chorągiewce hełmu wieży), wzmacniano konstrukcję ścian ryglowych, konserwowano i restaurowano zabytkowe wnętrze.
Kościół zachował oryginalną formę architektoniczną, ryglową konstrukcję ścian i właśnie to, co budzi niekłamany podziw – zabytkowe, barokowe wyposażenie. Nawę pokrywa drewniany belkowany strop. Zachowane jest jej pierwotne rozplanowanie: w części wschodniej centralnie umieszczony ołtarz opina loża kolatorska wsparta na spiralnych słupach. W części przeciwnej empora organowa osadzona jest na dwóch słupach. Wszystko jest tu w drewnie – lipowym. Ołtarz główny, loża kolatorska i ambona pochodzą z przełomu XVII i XVIII w.
Artysta amator?
Tradycja głosi, że z powodu braku pieniędzy ich wykonania podjął się pomocnik owczarza. Musiał być utajnionym, uzdolnionym rzemieślnikiem, aby stworzyć dzieła o tak wysokiej wartości artystycznej i snycerskiej, określanej jako „ludowy barok”. Wszystkie sprzęty wystroju – ambona, loża kolatorska i ołtarz – opatrzone są bogatą ornamentyką roślinną i figuralną.
Zachowane są proporcje i anatomiczne szczegóły postaci. Po pracach konserwatorskich pozostawiono znaczące, wybrane fragmenty polichromii: na herbach, na sukniach niektórych postaci. Zaznaczone są rumieńce policzków i chrystusowe rany. Dzięki temu zabiegowi percepcja całości niczym nie jest zmącona. Urzeka ciepło drewna i harmonia architektoniczna wystroju kościółka w Wielinie.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz