Ostrov
W historycznym jądrze starego miasta
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
Dobra ostrowskie, nazywane Państwem Ostrowskim, przejął w 1623 r. dowódca wojsk cesarskich, feldmarszałek i książę Saksonii-Lauenburga Juliusz Henryk (Julius Heinrich, 1586-1665), wznosząc tu swoją rezydencję. Na ruinach pałacu Šlikov zbudował nowy, a na miejscu dawnego ogrodu poprzednich właścicieli oraz sąsiednich terenów założył przy nim 12 hektarowy park. W czasach jego władania powstał też klasztor pijarów oraz zbudowano gmach gimnazjum.
Ósmy cud świata
Park wzorowany na włoskich, ale z elementami renesansowymi, manierystycznymi i wczesnobarokowymi, był wspaniały. Znajdowała się w nim nie tylko bogata roślinność, ale również drewniana siedziba letnia księcia i pomniejsze budowle, a także jeziorka, wodotryski oraz liczne rzeźby. Lekarz z Karlowych Warów, Michael Raphael Schmutzer w swojej pracy ?De Nymphis Carlobadensibus? wydanej w roku 1663, określił ten park jako ?Ósmy cud świata?. Niestety, wielka powódź w roku 1661 zrujnowała park. Syn jego założyciela, książę Juliusz Franciszek (1641-89), który kontynuował w Ostrowie dzieło ojca, rozbudował kompleks pałacowo-parkowy. W parku wzniósł, w latach 1673-83, zaprojektowaną przez Abrahama Leuthnera, zachowaną do naszych czasów letnią rezydencję (Letohrádek). Kolejny właściciel Ostrowa, wódz wojsk cesarskich i margrabia Baden-Baden Ludwig Wilhelm (1655-1707), oraz jego następca, radykalnie przebudowali, w latach 1690-1715, park na dorównujący najsławniejszym ówcześnie francuskim. Były w nim jeziorka z łabędziami, wodotryski, fontanna Neptuna, teatr ogrodowy, tarasy z oranżeriami, a także zielony labirynt po którym spacerował Jan Sebastian Bach. Kolejna, stopniowa przebudowa tego parku nastąpiła w końcu XVIII w. Zmieniono jego charakter z francuskiego na krajobrazowy. Usunięto z niego większość budowli, oczek wodnych oraz dekoracyjnych rzeźb, z których część sprzedano, niektóre zniszczono. Obecny wygląd parku jest mniej więcej taki sam, jakim był on w drugiej połowie XIX wieku.
Przebudowy kompleksu zamkowo-pałacowego
Kompleks zamkowo-pałacowy, lśniący obecnie świeżością i różowo-białymi fasadami, też przechodził w ciągu kilku wieków rozbudowy i przebudowy. W XV-XVI w. stał tu tylko renesansowy zamek zwany Šlikovskim. W latach 30-40. XVII w. został on powiększony przez ks. Juliusza Henryka, a w latach 1685-90 ks. Juliusz Franciszek wzniósł obok niego nowy, tzw. Launebursky, według projektu Abrahama Leithnera. Po pożarze w roku 1691 zamek Šlikovski został przebudowany na skrzydło nowego. Kompleks ten przechodził i później przemiany. W niepodległej Czechosłowacji, po roku 1918, z zamku była szkoła, urząd pocztowy, zarząd lasów oraz niewielka jednostka wojskowa.
Pierwszy obóz koncentracyjny
Po zajęciu w 1938 r. Kraju Sudeckiego przez III Rzeszę Niemiecką, okupanci urządzili w nim pierwszy na ziemiach czeskich obóz koncentracyjny, w którym więzili antyfaszystów. Po II wojnie światowej i usunięciu szkód spowodowanych przez pożar, budowle te służyły celom administracyjnym i gospodarczym, a następnie była w nich średnia szkoła przemysłowa. W latach 2012-14 przeprowadzono kompleksową rewaloryzację tego zespołu i od tej pory zamek jest siedzibą urzędu miasta oraz służy celom turystycznym i kulturalnym. W jego piwnicach i na poddaszu znajdują się ekspozycje poświęcone górnictwu i historii rodu Šlików.
Poczytaj więcej o okolicy:
Zajrzyj na te strony:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz