Kamieniec Podolski
Początki miasta w pętli Smotrycza
A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne!
W granicach Korony
W roku 1352 zdobył je król Kazimierz Wielki i przekazał w lenno litewskim książętom Korniatowiczom. Prawa miejskie Kamieniec otrzymał w 1374 roku. I od tego roku, aż do 1430, gdy na ponad 3,5 wieku (do 1793 r., z krótkim epizodem tureckim), znalazł się w granicach Korony, oficjalna historia miasta określa, że był on pod panowaniem Litwinów. Od początku było to miasto wielonarodowe i wielo wyznaniowe. Przede wszystkim ruskie, ormiańskie, polskie, a od wieku XVII także żydowskie.
Rusini, Ormianie, Polacy…
Przez kilka wieków, aż do roku 1790, gdy – na trzy lata przed II rozbiorem Polski i utraty przez nią Kamieńca Podolskiego na zawsze – zniesiono w mieście system samorządu etnicznego, składał się on z trzech dzielnic narodowościowych. Polskiej, ruskiej (w znaczeniu oczywiście ukraińskiej, a nie rosyjskiej) i ormiańskiej. I chociaż przenikały się one, np. na istniejącym od XIV w. Wirmeńskim (tj. Ormiańskim) Rynku już w XV wieku wzniesiono pierwszą ruską cerkiew prawosławną, później zaś prawosławne seminarium duchowne, gmach Zgromadzenia Szlachty oraz domy ruskich mieszczan, społeczności te żyły ze sobą zgodnie. Ormian było zresztą w Kamieńcu najmniej. W roku 1575 odnotowano tam ich ponad 300 rodzin. Co przy ówczesnej ich liczebności oznaczało 1,5-2 tys. ludzi. A oprócz ormiańskich świątyń (unię kościelną z katolikami zawarli oni dopiero w 1666 roku) była tam ich szkoła i szpital. Kamienieccy Ormianie byli zresztą nie tylko świetnymi kupcami, ale również znakomitymi rzemieślnikami: jubilerami, kuśnierzami i garncarzami. I, podobnie jak miało to miejsce w innych regionach, w ciągu wieków asymilowali się zarówno z Polakami jak i Rusinami.
Poczytaj więcej o okolicy:
Stowarzyszenie Dziennikarzy Podróżników Globtroter wyróżniło Otwarty Przewodnik Krajoznawczy nagrodą
za najciekawsze publikacje turystyczne w 2019 r.
Cieszymy się!
Dodaj komentarz