Burgos
Przy Drodze św. Jakuba
Po upadku Imperium Romanum żyli tu germańscy Swebowie, wyparci następnie w wieku V przez Wizygotów. A oni przez Berberów, którzy w VIII w. zajęli prawie całą Kastylię, chociaż na stosunkowo krótko. W połowie IX wieku odzyskał te ziemie wspomniany już Alfons III i zbudował kilka zamków. I to właśnie od nich, łacińskiego Castella, czyli Kraina Zamków, pochodzi nazwa tej hiszpańskiej krainy. Jako pierwszy rządził nią hrabia Kastylii Diego Rodriguez „Porcelos” (rządził od 873 do ok. 885 r.) podlegając władcom królestwa Leónu. Pomijając historyczne szczegóły wspomnę, że hrabstwo Kastylii odłączyło się od niego, aby później, już jako królestwo, połączyć w jedno: Kastylii i Leónu.
Złoty wiek
W XI w. powstało tu, w stolicy królestwa jeszcze tylko Kastylii, rzymskokatolickie biskupstwo, podniesione w roku 1574 przez papieża Grzegorza XIII (1502-85) do rangi arcybiskupstwa. Ale były to już inne czasy. Burgos było wówczas od dawna stolicą królestwa Kastylii i Leónu przeżywając ostatnie lata złotego wieku swojej historii. Było miastem bogatym zarówno dzięki ruchowi pielgrzymkowemu, jak i przede wszystkim rozwojowi gospodarczemu: rolnictwa, rzemiosła, rozbudowy szlaków komunikacyjnych, z bardzo dochodowym monopolem sprzedaży kastylijskiej wełny głównie do Flandrii.
Pozwoliło to na wznoszenie wspaniałych świątyń i budowli świeckich, które tak zachwycają współczesnych. Warto dodać znaczącą rolę tutejszej społeczności żydowskiej. Pierwsze pisane wzmianki o niej pochodzą z roku 974, a w wieku XIII miasto stało się największym ośrodkiem żydowskim w północnej Kastylii. Przy czym po wydaniu w roku 1492 w Alhambrze przez katolickich królów Hiszpanii: Izabelę I Kastylijską (Katolicka, 1451-1504) i Ferdynanda II Aragońskiego (1452-1516) „Edyktu Wygnania”, tylko nieliczni wyznawcy religii mojżeszowej zdecydowali się wyemigrować do Portugalii, a większość ochrzciła się, stając „Conversos” – Przechrztami.
Bliżej współczesności
Recesja i kryzys gospodarczy, jakie dotknęły Burgos i całe królestwo w końcu XVI w. były dotkliwe i długotrwałe. Trwały co najmniej do końca XVIII w, a liczba ludności spadła o połowę. Odradzaniu tutejszej gospodarki i kultury nie sprzyjała ani wojna domowa w latach 1936-39, chociaż miasto nie uległo w jej trakcie zniszczone, ani II wojna światowa. W sposób bardziej zauważalny rozwija się ono dopiero od połowy XX wieku, z liczącymi się sukcesami. Obok gospodarki wpływa na to również odrodzenie i rozwój ruchu pielgrzymkowego, jak i nie związanego z religią turystycznego.
Dodaj komentarz